Over een half uurtje gaan we rijden naar het vliegveld. We zijn vannacht om 2 uur opgestaan, om alvast in het Nederlandse ritme te komen en zodat we hopelijk kunnen slapen in het vliegtuig. De koffers staan helemaal ingepakt en we zijn erg benieuwd of we onder de 23 kilo blijven...
Bedankt voor het meelezen en tot in Nederland.
dinsdag 24 augustus 2010
Dag 18: aan alles komt een eind
Vandaag deden we erg rustig aan..
..we ontbeten nog even met een echt goed Amerikaans ontbijt in het hotel
..gingen we chillen bij het zwembad
..checkten we in voor onze vlucht morgen
..pakten we onze koffers verder in
..reden we nog wat rond en bezochten we nog even de Walmart voor de laatste aankopen
..aten we bij de Subway een sandwich
..was het rond de 38 graden
..dronken we nog een java chip frappuchino bij de Starbucks
..aten we ’s avonds bij de Denny’s
..zette Karin alvast d’r horloge op Nederlandse tijd
..stonden we in de lift en hoorden we toch wel een hele grappige opmerking: ‘Look at those cute little girls, but they are so tall!! Look how tall they are!
..dat vonden we erg hilarisch!
..vooral omdat het typische Texaanen waren
..verder genoten we van de laatste Amerikaanse dingen..
Verder zijn we erg nieuwsgierig wie er nu allemaal hebben meegelezen met onze blog. Laat allemaal nog voor een keer een reactie achter! Dat vinden we leuk :)
..we ontbeten nog even met een echt goed Amerikaans ontbijt in het hotel
..gingen we chillen bij het zwembad
..checkten we in voor onze vlucht morgen
..pakten we onze koffers verder in
..reden we nog wat rond en bezochten we nog even de Walmart voor de laatste aankopen
..aten we bij de Subway een sandwich
..was het rond de 38 graden
..dronken we nog een java chip frappuchino bij de Starbucks
..aten we ’s avonds bij de Denny’s
..zette Karin alvast d’r horloge op Nederlandse tijd
..stonden we in de lift en hoorden we toch wel een hele grappige opmerking: ‘Look at those cute little girls, but they are so tall!! Look how tall they are!
..dat vonden we erg hilarisch!
..vooral omdat het typische Texaanen waren
..verder genoten we van de laatste Amerikaanse dingen..
Verder zijn we erg nieuwsgierig wie er nu allemaal hebben meegelezen met onze blog. Laat allemaal nog voor een keer een reactie achter! Dat vinden we leuk :)
Dag 17: Hollywood, Santa Monica en Manhattan Beach
We zijn in LA, dus Hollywood kan niet ontbreken. We gingen er daarom vroeg uit, ja, nog iets vroeger dan normaal. Rond 8 uur reden we weg en wilden we bij hetzelfde tentje als gisteren ontbijten. We waren iets voor achten daar en ze waren dicht helaas. We hebben de auto toen even op de parkeerplaats neergezet, om op de kaart te kijken hoe we naar Hollywood zouden rijden. Opeens werd er op ons raam geklopt met de vraag: “Are you here for coffee?”
Yeah! Dat was de mevrouw van het koffietentje, die om 8 uur open gaat. Ze was zelf nogal laat vandaag en had ons waarschijnlijk van de dichte deur weg zien lopen. We hebben bij het tentje weer wat gegeten en gedronken. Die mevrouw vroeg wat we gingen doen vandaag en toen we zeiden dat we naar Hollywood gingen, ging ze ons de weg ernaar toe uitleggen. Ze had daar in de omgeving namelijk 20 jaar gewoond. Ook heeft ze met Karin wat (state) quarters geruild, zodat haar verzameling weer wat uitgebreider wordt. Ze vond zichzelf heel aardig, want bleef maar roepen ‘’How nice am I?” haha.
Daarna gingen we dus op naar Hollywood! Bij de Walk of Fame hebben we onze auto geparkeerd voor 1,5 uur. We zijn toen over de sterren, richting de uitkijkplaats voor het Hollywood Sign gelopen. Je merkt natuurlijk meteen dat dit erg toeristisch is, vooral bij de ster van Michael Jackson was het druk. Ook zijn we nog bij wat souvenir winkeltjes langs geweest en uiteindelijk zo weer terug naar de auto gelopen. De tijd gaat dan toch sneller dan je denkt.
Vanaf Hollywood zijn we naar de Santa Monica Boulevard gereden. Daar hebben we bij een grote parkeerplaats geparkeerd en zijn we snel naar Bubba’s Shrimp (van de film Forrest Gump) gelopen, want we moesten eten! Santa Monica Beach heeft echt zo’n leuk sfeertje. Je hebt mensen die op de fiets, rolschaatsen, skates en steps over de pier rijden. Op het strand staan schommels, rekken met ringen, en sport attributen, echt geweldig!
Bubba’s Shrimp restaurant was erg leuk. Het concept wordt wel erg uitgebuid, maar dat maakt het niet minder leuk natuurlijk. We namen alle twee taco’s met shrips erin, het was erg lekker. Erbij namen we een heerlijke, koele smoothie.
Hierna liepen we naar de zee en daar hebben we met onze voeten in de zee gestaan. De zee was best wild met hoge golven!
Vanaf Santa Monica zijn we doorgereden naar Manhattan Beach. Hier wilden we nog wel even langs, want daar is ‘The O.C.’ opgenomen. Dat vonden we leuk om eens te zien! Parkeren was hier wat lastiger, maar uiteindelijk vonden we een parkeergarage, waar de meter nog vol zat voor 1,30 uur.
We zijn naar de pier gelopen en hebben daar een beetje rondgekeken. Op het strand was nog een beach volleybal wedstrijd aan de gang en in de zee hier werd gesurft, voor zover het lukte. Hier op het strand hing wel weer een hele andere sfeer dan bij Santa Monica. Ook een relaxte sfeer, maar weer heel anders.
Op de terugweg naar de auto hebben we bij een erg schattig theewinkeltje een pizza pretzel gegeten met een smoothie erbij. Terug bij het hotel weer de koffers wat verder ingepakt en gekeken of alles een beetje ging passen.
Yeah! Dat was de mevrouw van het koffietentje, die om 8 uur open gaat. Ze was zelf nogal laat vandaag en had ons waarschijnlijk van de dichte deur weg zien lopen. We hebben bij het tentje weer wat gegeten en gedronken. Die mevrouw vroeg wat we gingen doen vandaag en toen we zeiden dat we naar Hollywood gingen, ging ze ons de weg ernaar toe uitleggen. Ze had daar in de omgeving namelijk 20 jaar gewoond. Ook heeft ze met Karin wat (state) quarters geruild, zodat haar verzameling weer wat uitgebreider wordt. Ze vond zichzelf heel aardig, want bleef maar roepen ‘’How nice am I?” haha.
Daarna gingen we dus op naar Hollywood! Bij de Walk of Fame hebben we onze auto geparkeerd voor 1,5 uur. We zijn toen over de sterren, richting de uitkijkplaats voor het Hollywood Sign gelopen. Je merkt natuurlijk meteen dat dit erg toeristisch is, vooral bij de ster van Michael Jackson was het druk. Ook zijn we nog bij wat souvenir winkeltjes langs geweest en uiteindelijk zo weer terug naar de auto gelopen. De tijd gaat dan toch sneller dan je denkt.
Vanaf Hollywood zijn we naar de Santa Monica Boulevard gereden. Daar hebben we bij een grote parkeerplaats geparkeerd en zijn we snel naar Bubba’s Shrimp (van de film Forrest Gump) gelopen, want we moesten eten! Santa Monica Beach heeft echt zo’n leuk sfeertje. Je hebt mensen die op de fiets, rolschaatsen, skates en steps over de pier rijden. Op het strand staan schommels, rekken met ringen, en sport attributen, echt geweldig!
Bubba’s Shrimp restaurant was erg leuk. Het concept wordt wel erg uitgebuid, maar dat maakt het niet minder leuk natuurlijk. We namen alle twee taco’s met shrips erin, het was erg lekker. Erbij namen we een heerlijke, koele smoothie.
Hierna liepen we naar de zee en daar hebben we met onze voeten in de zee gestaan. De zee was best wild met hoge golven!
Vanaf Santa Monica zijn we doorgereden naar Manhattan Beach. Hier wilden we nog wel even langs, want daar is ‘The O.C.’ opgenomen. Dat vonden we leuk om eens te zien! Parkeren was hier wat lastiger, maar uiteindelijk vonden we een parkeergarage, waar de meter nog vol zat voor 1,30 uur.
We zijn naar de pier gelopen en hebben daar een beetje rondgekeken. Op het strand was nog een beach volleybal wedstrijd aan de gang en in de zee hier werd gesurft, voor zover het lukte. Hier op het strand hing wel weer een hele andere sfeer dan bij Santa Monica. Ook een relaxte sfeer, maar weer heel anders.
Op de terugweg naar de auto hebben we bij een erg schattig theewinkeltje een pizza pretzel gegeten met een smoothie erbij. Terug bij het hotel weer de koffers wat verder ingepakt en gekeken of alles een beetje ging passen.
Dag 16: Er komt niets van releaxen terecht: shop till you drop
Van vandaag wilde we een relaxt dagje maken, dus rustig aan doen, een beetje wassen, nog even wat laatste dingetjes kopen en bij het zwembad chillen.
We begonnen meteen met wassen, want dan had het genoeg tijd om te drogen. In het hotel stonden twee wasmachines, dus dat was handig. Karin had eerst haar was erin gedaan en een half uur later zou het klaar zijn. Toen nam Laura ook haar was mee. De was van Karin zou klaar moeten zijn, maar de wasmachine stond nog vol met water. Een beetje raar, maar toch de was er maar uitgehaald, het zal wel horen? Die gedachte hadden we, tot Laura haar wasmachine aan wilde zetten en deze niet aan ging. Helemaal vreemd.
Laura ging naar beneden om dit bij de receptie te melden. De medewerkster ging iemand naar de wasmachines heen sturen. In de tijd dat Laura weer naar boven ging, was er al een meneer bij de wasmachines aangekomen. De overspanningsbeveiling was aan gegaan, dus de schakelaar moest omgezet worden. Karin’s was was dus nog niet klaar en moest er weer in. Uiteindelijk na drie kwartier was alle was klaar en hebben we de hotel kamer volgehangen met wasgoed, dat zag er erg grappig uit.
We hadden nog niet ontbeten en gingen dat daarna meteen doen. We hadden ondertussen best trek gekregen. Bij een koffie tentje vlakbij het hotel kochten we wat te eten en te drinken. Heel toevallig zat daar de man die ons had geholpen bij de wasmachines. Hij vroeg waar we vandaan kwamen en wat we gingen doen vandaag. Ons antwoord was: shoppen! We raakten aan de praat over waar we dat het beste konden doen. Hij adviseerde ons naar Santa Ana te rijden, naar de Main Street shoppingmall. Dat advies hebben we maar opgevolgd.
Eenmaal in Santa Ana aangekomen, zagen we dat het een super grote mall was. Karin is goed geslaagd in een kledingwinkel en ook Laura kocht nog een aantal dingen, waaronder een koffertje voor haar handbagage. Ondertussen hebben we in de mallvbij een Italiaan wat gegeten. Toen we weggingen was het gewoon al vijf uur, we hebben daar zes uur lang geshopt!
In restaurant van ons hotel hebben we avond gegeten en we hebben alvast de koffers beetje ingepakt!
We begonnen meteen met wassen, want dan had het genoeg tijd om te drogen. In het hotel stonden twee wasmachines, dus dat was handig. Karin had eerst haar was erin gedaan en een half uur later zou het klaar zijn. Toen nam Laura ook haar was mee. De was van Karin zou klaar moeten zijn, maar de wasmachine stond nog vol met water. Een beetje raar, maar toch de was er maar uitgehaald, het zal wel horen? Die gedachte hadden we, tot Laura haar wasmachine aan wilde zetten en deze niet aan ging. Helemaal vreemd.
Laura ging naar beneden om dit bij de receptie te melden. De medewerkster ging iemand naar de wasmachines heen sturen. In de tijd dat Laura weer naar boven ging, was er al een meneer bij de wasmachines aangekomen. De overspanningsbeveiling was aan gegaan, dus de schakelaar moest omgezet worden. Karin’s was was dus nog niet klaar en moest er weer in. Uiteindelijk na drie kwartier was alle was klaar en hebben we de hotel kamer volgehangen met wasgoed, dat zag er erg grappig uit.
We hadden nog niet ontbeten en gingen dat daarna meteen doen. We hadden ondertussen best trek gekregen. Bij een koffie tentje vlakbij het hotel kochten we wat te eten en te drinken. Heel toevallig zat daar de man die ons had geholpen bij de wasmachines. Hij vroeg waar we vandaan kwamen en wat we gingen doen vandaag. Ons antwoord was: shoppen! We raakten aan de praat over waar we dat het beste konden doen. Hij adviseerde ons naar Santa Ana te rijden, naar de Main Street shoppingmall. Dat advies hebben we maar opgevolgd.
Eenmaal in Santa Ana aangekomen, zagen we dat het een super grote mall was. Karin is goed geslaagd in een kledingwinkel en ook Laura kocht nog een aantal dingen, waaronder een koffertje voor haar handbagage. Ondertussen hebben we in de mallvbij een Italiaan wat gegeten. Toen we weggingen was het gewoon al vijf uur, we hebben daar zes uur lang geshopt!
In restaurant van ons hotel hebben we avond gegeten en we hebben alvast de koffers beetje ingepakt!
Dag 15: We're in Los Angeles today and it smells like an airport runway
Vandaag zijn we best vroeg opgestaan, voor onze trip naar LA. We hebben snel weer wat “ontbijt” bij het hotel gepakt en opgegeten op de kamer. Daarna zijn we met de auto naar de receptie gereden en hebben we uitgecheckt. Meteen hebben maar even getankt en daarna zijn we gelijk door gegaan naar de Starbucks, om ons ontbijt wat aan te vullen met wat warms te drinken. Hierna kon de reis beginnen.
Toen we gingen rijden, was het nog heel bewolkt en reden we soms echt door de wolken en dikke mist heen. We zagen gelukkig al dat dit niet lang zou duren en na een tijdje verscheen de blauwe lucht en de zon. De zon is de hele weg ook niet meer weg gegaan.
We stopten onderweg even in Thousand Oaks, waar een Bed, Bath and Beyond zit waar we nog even heen wilden. Hier hebben we een uurtje geshopt en daarna hebben we bij een broodjes zaak ernaast geluncht met heerlijke panini’s.
Na de lunch zijn we doorgereden en op hwy ‘1’ begon het al aardig druk te worden. Het was natuurlijk vrijdagmiddag, dus dat maakte het allemaal nog wat erger. Ook was er heel veel vrachtverkeer op de weg. Dat was dus wel een lang ritje. Rond ons hotel was het ook erg druk, maar het hotel vonden we snel. Omdat het al rond vijf uur was, zijn we na het inchecken meteen opzoek gegaan naar wat te eten. Karin was twee jaar geleden in hetzelfde hotel en wist nog dat er vlakbij een shoppingcenter was, waar we ook wel wat konden eten. We konden het alleen niet vinden en het was erg lastig om met de auto steeds van baan te verwisselen, want je kwam er gewoon niet tussen door die drukte.
Op een gegeven moment hadden we alle twee zoiets van: “maakt niet uit waar we terecht komen, als we maar wat kunnen eten. Bij het eerste de beste gaan we eten!” Toen zagen we ‘Ruby’s Diner’. Daar zijn we gestopt en het was een erg leuk, typisch Amerikaans restaurant. Je kon hier ook je auto buiten voor een tv scherm neerzetten en dan werd je vanaf daar bediend. De meeste bediendes reden op rolschaatsen, dat was echt grappig. Hier hebben we lekker een hamburger gegeten. Karin kocht, jawel, nog een mok (de negende) en toen zijn we snel weer naar ons hotel gereden. Op de terugweg kwamen we trouwens nog die mall tegen waar we naar op zoek waren. Het ligt echt één block van ons hotel af....
Toen we gingen rijden, was het nog heel bewolkt en reden we soms echt door de wolken en dikke mist heen. We zagen gelukkig al dat dit niet lang zou duren en na een tijdje verscheen de blauwe lucht en de zon. De zon is de hele weg ook niet meer weg gegaan.
We stopten onderweg even in Thousand Oaks, waar een Bed, Bath and Beyond zit waar we nog even heen wilden. Hier hebben we een uurtje geshopt en daarna hebben we bij een broodjes zaak ernaast geluncht met heerlijke panini’s.
Na de lunch zijn we doorgereden en op hwy ‘1’ begon het al aardig druk te worden. Het was natuurlijk vrijdagmiddag, dus dat maakte het allemaal nog wat erger. Ook was er heel veel vrachtverkeer op de weg. Dat was dus wel een lang ritje. Rond ons hotel was het ook erg druk, maar het hotel vonden we snel. Omdat het al rond vijf uur was, zijn we na het inchecken meteen opzoek gegaan naar wat te eten. Karin was twee jaar geleden in hetzelfde hotel en wist nog dat er vlakbij een shoppingcenter was, waar we ook wel wat konden eten. We konden het alleen niet vinden en het was erg lastig om met de auto steeds van baan te verwisselen, want je kwam er gewoon niet tussen door die drukte.
Op een gegeven moment hadden we alle twee zoiets van: “maakt niet uit waar we terecht komen, als we maar wat kunnen eten. Bij het eerste de beste gaan we eten!” Toen zagen we ‘Ruby’s Diner’. Daar zijn we gestopt en het was een erg leuk, typisch Amerikaans restaurant. Je kon hier ook je auto buiten voor een tv scherm neerzetten en dan werd je vanaf daar bediend. De meeste bediendes reden op rolschaatsen, dat was echt grappig. Hier hebben we lekker een hamburger gegeten. Karin kocht, jawel, nog een mok (de negende) en toen zijn we snel weer naar ons hotel gereden. Op de terugweg kwamen we trouwens nog die mall tegen waar we naar op zoek waren. Het ligt echt één block van ons hotel af....
Dag 14: Bezoek aan Santa Barbara
Vandaag stond een dagje Santa Barbara op de planning en daarom stonden we best vroeg op. Het ontbijt in dit hotel bestond uit wat kant en klaar verpakte mueslirepen en een soort van broodje. Er was geen eens koffie of thee! We zaten dus al snel in de auto.
Op de snelweg was het in het begin nog lekker rustig. Tommie bracht ons richting downtown en daar hebben we onze Edge in een parkeergarage gezet. Daarna hebben we wat langs de winkeltjes gelopen en bij de Borders even een kaart van Santa Barbara gekocht, want dat hadden we helemaal niet. Laura had op internet leuke kettinkjes gevonden die ze in Santa Barbara verkochten. Toen we eenmaal die winkel gevonden hadden, bleek dat ze ze helemaal niet verkochten. Dat was wel heel erg jammer.
Ze hebben in Santa Barbara echt hele leuke winkeltjes en daar gingen we geen eens speciaal voor. Bij een kookwinkel waar Laura wat kocht, en de caissière op haar paspoort zag dat we uit Nederland kwamen, begon de medewerkster weer over het WK-voetbal. Zij kwam uit Brazilië en het zat behoorlijk diep dat ze hadden verloren. Na het tweede doelpunt had ze de tv maar uitgezet. Dus ja, Nederlanders waren buiten dat niet zo aardig, maar “that was just the game”.
Bij een ‘Pinkberry’ aten we weer een frozen yoghurt. Dit zie je echt heel veel in Amerika, maar het ziet er allemaal leuker uit dan hoe de frozen yoghurt smaakt. We vinden een echte Nederlandse Swirl veel lekkerder. Het concept is eigenlijk ook een beetje hetzelfde, al wordt de frozen yoghurt met de ‘toppings’ niet gemixt. En bij de Swirls krijg je meer voor je geld.
Na de winkeltjes te hebben bekeken, liepen we door richting het strand. Dit was gewoon dezelfde straat als die met de winkels, die we helemaal uit konden lopen. Dit was helemaal niet erg, want het was echt een heerlijke temperatuur. Niet te warm, gewoon lekker aangenaam. Ook was het een leuke wandeling. Op de pier hebben we een lekkere fish-sandwich met vers fruit gegeten en daarna zijn we weer rustig terug gelopen naar ‘downtown’.
Laura wilde nog een bepaalde camera band en die verkochten ze in Santa Barbara bij Sammy’s Camera’s. Deze winkel was echt heel groot, met allemaal mooie foto dingen. Laura vond al snel wat ze nodig had en bijna nog sneller kwam er een mannetje van de winkel op ons af. Hij vroeg waar we vandaan kwamen, over het eten en het toppunt was dat hij vroeg wat Laura gekocht had in de kookwinkel. Bovenop het tasje lag nog haar vestje dus misschien dacht ie dat er wat onder zat wat we gestolen hadden? Nadat Laura had laten zien wat erin zat, zei hij dat hij vaak bij die winkel kwam. Daarna pakte hij zowat de camerariem uit de handen, om af te gaan rekenen... beetje apart! Misschien hadden we wel veel meer willen kopen...??
Daarna zijn we nog even langs de winkeltjes gelopen en daarna zijn we weer terug naar de auto gegaan. We zochten als een malle naar het apparaat om de parkeerkosten te betalen, maar er staat hier nog gewoon iemand bij de uitgang die bekijkt wat jou parkeerkosten zijn.
In de auto terug naar Santa Maria besloten we om sushi te eten. Heel toevallig zat er vlakbij ons hotel een sushi restaurant, waar we lopend heen zijn gegaan. De sushi was hier echt heel goed! Het eten met de stokjes was wat lastiger, haha. Gelukkig hadden ze een opzet stukje voor op de stokjes, zodat het wat makkelijker ging.
Op de snelweg was het in het begin nog lekker rustig. Tommie bracht ons richting downtown en daar hebben we onze Edge in een parkeergarage gezet. Daarna hebben we wat langs de winkeltjes gelopen en bij de Borders even een kaart van Santa Barbara gekocht, want dat hadden we helemaal niet. Laura had op internet leuke kettinkjes gevonden die ze in Santa Barbara verkochten. Toen we eenmaal die winkel gevonden hadden, bleek dat ze ze helemaal niet verkochten. Dat was wel heel erg jammer.
Ze hebben in Santa Barbara echt hele leuke winkeltjes en daar gingen we geen eens speciaal voor. Bij een kookwinkel waar Laura wat kocht, en de caissière op haar paspoort zag dat we uit Nederland kwamen, begon de medewerkster weer over het WK-voetbal. Zij kwam uit Brazilië en het zat behoorlijk diep dat ze hadden verloren. Na het tweede doelpunt had ze de tv maar uitgezet. Dus ja, Nederlanders waren buiten dat niet zo aardig, maar “that was just the game”.
Bij een ‘Pinkberry’ aten we weer een frozen yoghurt. Dit zie je echt heel veel in Amerika, maar het ziet er allemaal leuker uit dan hoe de frozen yoghurt smaakt. We vinden een echte Nederlandse Swirl veel lekkerder. Het concept is eigenlijk ook een beetje hetzelfde, al wordt de frozen yoghurt met de ‘toppings’ niet gemixt. En bij de Swirls krijg je meer voor je geld.
Na de winkeltjes te hebben bekeken, liepen we door richting het strand. Dit was gewoon dezelfde straat als die met de winkels, die we helemaal uit konden lopen. Dit was helemaal niet erg, want het was echt een heerlijke temperatuur. Niet te warm, gewoon lekker aangenaam. Ook was het een leuke wandeling. Op de pier hebben we een lekkere fish-sandwich met vers fruit gegeten en daarna zijn we weer rustig terug gelopen naar ‘downtown’.
Laura wilde nog een bepaalde camera band en die verkochten ze in Santa Barbara bij Sammy’s Camera’s. Deze winkel was echt heel groot, met allemaal mooie foto dingen. Laura vond al snel wat ze nodig had en bijna nog sneller kwam er een mannetje van de winkel op ons af. Hij vroeg waar we vandaan kwamen, over het eten en het toppunt was dat hij vroeg wat Laura gekocht had in de kookwinkel. Bovenop het tasje lag nog haar vestje dus misschien dacht ie dat er wat onder zat wat we gestolen hadden? Nadat Laura had laten zien wat erin zat, zei hij dat hij vaak bij die winkel kwam. Daarna pakte hij zowat de camerariem uit de handen, om af te gaan rekenen... beetje apart! Misschien hadden we wel veel meer willen kopen...??
Daarna zijn we nog even langs de winkeltjes gelopen en daarna zijn we weer terug naar de auto gegaan. We zochten als een malle naar het apparaat om de parkeerkosten te betalen, maar er staat hier nog gewoon iemand bij de uitgang die bekijkt wat jou parkeerkosten zijn.
In de auto terug naar Santa Maria besloten we om sushi te eten. Heel toevallig zat er vlakbij ons hotel een sushi restaurant, waar we lopend heen zijn gegaan. De sushi was hier echt heel goed! Het eten met de stokjes was wat lastiger, haha. Gelukkig hadden ze een opzet stukje voor op de stokjes, zodat het wat makkelijker ging.
zondag 22 augustus 2010
Dag 13: Monterey, Cambria en Santa Maria
Vandaag was weer een leuke dag! Na het erg afwisselde ontbijt, dat bestond uit muffins, muffins, muffins én muffins, zijn we vertrokken richting Santa Maria. Onderweg wilden we nog langs Monterey en Cambria. Als eerste hebben we de TomTom ingesteld op Monterey. Hier waren we al erg snel. Op dat moment was het nog erg bewolkt, maar je zag dat de zon er door wilde komen.
In Monterey hebben we even over de Fishermans Wharf gelopen en wat gedronken met iets lekkers erbij. De medewerkster van de koffietent liet ons de kwallen in de haven zien. Er waren er ontzettend veel en ze hadden de zeeleeuwen weggejaagd. Verder hebben we nog wat foto’s gemaakt, wat spulletjes gekocht en toen ging onze reis weer verder.
Onderweg zagen we de wolken gewoon voor ons wegtrekken en zagen we al snel de blauwe lucht en de zon schijnen. Het was echt een hele mooie weg langs hwy ‘1’! Bij een aantal vista points zijn we gestopt om foto’s te maken en naar het mooie uitzicht te kijken. We zijn onderweg ook wel iets van vier ‘road works’ tegen gekomen. Ze zijn hard aan het werk hier in Amerika!
In Cambria aangekomen werd het tijd om te lunchen. We belanden in een schattig straatje waar we bij Robin’s wat hebben gegeten. Het zag er hier erg leuk uit en het eten was ook nog eens zeer goed. Verder hebben we in Cambria nog even door de straatjes gelopen. Op een gegeven moment – vraag niet hoe – waren we in een wolwinkel beland, waar twee erg enthousiaste medewerksters maar riepen dat we alles aan moesten raken. Één mevrouw vroeg waar we vandaan kwamen en ze vertelde dat ze zelf vier jaar in Maastricht had gewoond in 1974. Ze hield van Nederland, vond dat je nergens zulke lekkere slagroom kon krijgen dan in NL en kende uiteraard ook de echte Limburgse vlaai. Het was zo grappig, ze werd helemaal enthousiast. Toen we weggingen af ze ons een hand, want dat was gebruikelijk in Nederland en ze vond dat een fijne gewoonte.
Na Cambria zijn we doorgereden naar Santa Maria. We konden de weg langs de kust niet afrijden, want er was een ongeluk gebeurd en we moesten daardoor omrijden. Dat maakte er het uitzicht niet minder om, gelukkig. Onderweg moesten we veel stijgen en dalen, maar onze ‘Edge’ sleepte ons er goed doorheen.
In Santa Maria hadden we best snel ons hotel gevonden en het ziet er heel netjes uit. Het internet kregen we helaas niet aan de praat. We kregen wel een kabeltje waarmee het wel zou moeten werken, maar dat kabeltje was maar 30 cm en met de aansluiting achter het bed ging dat niet werken. Langere kabels hadden ze ook niet meer. Ondertussen hadden we onze hele kamer al verbouwd, haha.
Omdat we best laat hadden geluncht, hebben we als avond eten een simpel broodje gehaald. Ook hier raakten we aan de praat met de winkelmevrouw, die ook weer iemand kende die uit Nederland kwam. Het was een heel leuk gesprek, alleen was het wat lastig. Ze sprak zelf best onduidelijk Engels, want zijn kwam oorspronkelijk uit Cambodja.
In Monterey hebben we even over de Fishermans Wharf gelopen en wat gedronken met iets lekkers erbij. De medewerkster van de koffietent liet ons de kwallen in de haven zien. Er waren er ontzettend veel en ze hadden de zeeleeuwen weggejaagd. Verder hebben we nog wat foto’s gemaakt, wat spulletjes gekocht en toen ging onze reis weer verder.
Onderweg zagen we de wolken gewoon voor ons wegtrekken en zagen we al snel de blauwe lucht en de zon schijnen. Het was echt een hele mooie weg langs hwy ‘1’! Bij een aantal vista points zijn we gestopt om foto’s te maken en naar het mooie uitzicht te kijken. We zijn onderweg ook wel iets van vier ‘road works’ tegen gekomen. Ze zijn hard aan het werk hier in Amerika!
In Cambria aangekomen werd het tijd om te lunchen. We belanden in een schattig straatje waar we bij Robin’s wat hebben gegeten. Het zag er hier erg leuk uit en het eten was ook nog eens zeer goed. Verder hebben we in Cambria nog even door de straatjes gelopen. Op een gegeven moment – vraag niet hoe – waren we in een wolwinkel beland, waar twee erg enthousiaste medewerksters maar riepen dat we alles aan moesten raken. Één mevrouw vroeg waar we vandaan kwamen en ze vertelde dat ze zelf vier jaar in Maastricht had gewoond in 1974. Ze hield van Nederland, vond dat je nergens zulke lekkere slagroom kon krijgen dan in NL en kende uiteraard ook de echte Limburgse vlaai. Het was zo grappig, ze werd helemaal enthousiast. Toen we weggingen af ze ons een hand, want dat was gebruikelijk in Nederland en ze vond dat een fijne gewoonte.
Na Cambria zijn we doorgereden naar Santa Maria. We konden de weg langs de kust niet afrijden, want er was een ongeluk gebeurd en we moesten daardoor omrijden. Dat maakte er het uitzicht niet minder om, gelukkig. Onderweg moesten we veel stijgen en dalen, maar onze ‘Edge’ sleepte ons er goed doorheen.
In Santa Maria hadden we best snel ons hotel gevonden en het ziet er heel netjes uit. Het internet kregen we helaas niet aan de praat. We kregen wel een kabeltje waarmee het wel zou moeten werken, maar dat kabeltje was maar 30 cm en met de aansluiting achter het bed ging dat niet werken. Langere kabels hadden ze ook niet meer. Ondertussen hadden we onze hele kamer al verbouwd, haha.
Omdat we best laat hadden geluncht, hebben we als avond eten een simpel broodje gehaald. Ook hier raakten we aan de praat met de winkelmevrouw, die ook weer iemand kende die uit Nederland kwam. Het was een heel leuk gesprek, alleen was het wat lastig. Ze sprak zelf best onduidelijk Engels, want zijn kwam oorspronkelijk uit Cambodja.
zaterdag 21 augustus 2010
Dag 12: All the way from San Francisco and we’ve still got miles to go
Vanochtend hadden we de wekker extra vroeg gezet, omdat we tijd nodig hadden om onze koffers in te pakken. Het was erg moeilijk om op te staan, dus eindelijk werd het wat later dan gepland.
Het inpakken van Laura’s koffer had niet zoveel tijd nodig, omdat zij haar extra aankopen in een aparte tas mee neemt elke keer. Karin’s koffer had wat meer tijd nodig, omdat daar ruimte genoeg in was. Alle extra aankopen (waaronder acht mokken, oeps!) hebben gelukkig een plekje gekregen.
In alle opruim woede was het kamer kaartje van Karin ‘kwijt’ geraakt. Na een zoektocht hebben we die niet gevonden. Gelukkig was dit bij het uitchecken geen probleem. We hebben de auto nog even in de garage laten staan en zijn naar een winkeltje gelopen die we gister tegen waren gekomen. Daar hebben we croissantjes en broodjes gekocht voor het ontbijt. Terug bij de auto hebben we daar, heel gezellig, in de garage een broodje gegeten. We zijn toen op weg gegaan naar onze volgende bestemming: Salinas.
Via de TomTom hadden we een leuke route gemaakt en we gingen op pad. Voor onze route moesten we richting de Golden Gate Bridge rijden en net ervoor afslaan naar rechts. We reden richting de GGB en we stonden al snel stil. We dachten dat we gewoon wat last hadden van wat ochtendspits, dus we maakten het ons nog niet té gemakkelijk. Toen het wat langer duurde hebben we wat radiozenders afgespeurd, op zoek naar nieuws. Al snel kwamen we er achter dat er op de brug een ongeluk met zeven auto’s was gebeurd en dat de brug in beide richtingen hélémaal dicht zat. We hebben de motor maar uitgezet en nog een broodje erbij gepakt. We zagen ondertussen al dat veel mensen uit de file reden en omkeerden. Wij stonden op de rechter rijstrook, dus dat ging niet zo gemakkelijk voor ons. Ook hoefden we nog maar een heel klein stukje voor onze afrit. Na ongeveer een half uur kwam er wat meer auto’s vanuit de noordelijke richting onze kant op rijden. Op de radio hoorden we ook dat de brug weer open ging en nog geen minuut later konden wij onze afslag nemen!
We hebben toen een mooie rit gehad langs de kust. In Santa Cruz zijn we gestopt en hebben daar op de boardwalk rondgelopen. Ook hebben we daar geluncht met een hotdog en een bak fruit. Het bakje fruit was trouwens duurder dan de hotdog. Al snel moesten we weer terug naar de auto, omdat we maar voor 1,5 uur aan quarters hadden om in de parkeermeter te gooien.
Na Santa Cruz zijn we naar Salinas gereden, onze overnachtingsplaats van vandaag. We zijn gelijk naar het hotel gereden en hebben ingecheckt. Nadat we onze spullen naar de stinkende kamer (dit kwam uit de badkamer) hadden gebracht, zijn we bij het zwembad gaan liggen. We zijn in de zon gaan liggen, Laura in korte broek en een vest en ik in mijn lange broek en vest. Het zonnetje schijnt hier namelijk wel lekker, maar de wind is erg koud. Om 5 uur hebben we onze spulletjes weer gepakt en hebben een plek gezocht om wat te eten. We vonden de Taco Bell, waar ze Mexicaans achtig eten verkopen. Daar hebben we lekker gegeten. Daarna hebben we nog rond gekeken in Salinas. Daar kwamen we opeens een Rabobank tegen! Dat is al de tweede deze vakantie, we zijn trouwens ook al eens een Randstad in Sacramento tegen gekomen. Na het bekijken van de Rabobank, die er van binnen echt typisch als een Amerikaanse bank uitzag, hebben we nog bij een soort crea bea winkel gekeken.
Hierna zijn we weer richting het hotel gegaan, waar onze kamer al iets minder stonk. Wel hebben we het raam nog even opengezet, al ging dat ook niet al te makkelijk.
Het inpakken van Laura’s koffer had niet zoveel tijd nodig, omdat zij haar extra aankopen in een aparte tas mee neemt elke keer. Karin’s koffer had wat meer tijd nodig, omdat daar ruimte genoeg in was. Alle extra aankopen (waaronder acht mokken, oeps!) hebben gelukkig een plekje gekregen.
In alle opruim woede was het kamer kaartje van Karin ‘kwijt’ geraakt. Na een zoektocht hebben we die niet gevonden. Gelukkig was dit bij het uitchecken geen probleem. We hebben de auto nog even in de garage laten staan en zijn naar een winkeltje gelopen die we gister tegen waren gekomen. Daar hebben we croissantjes en broodjes gekocht voor het ontbijt. Terug bij de auto hebben we daar, heel gezellig, in de garage een broodje gegeten. We zijn toen op weg gegaan naar onze volgende bestemming: Salinas.
Via de TomTom hadden we een leuke route gemaakt en we gingen op pad. Voor onze route moesten we richting de Golden Gate Bridge rijden en net ervoor afslaan naar rechts. We reden richting de GGB en we stonden al snel stil. We dachten dat we gewoon wat last hadden van wat ochtendspits, dus we maakten het ons nog niet té gemakkelijk. Toen het wat langer duurde hebben we wat radiozenders afgespeurd, op zoek naar nieuws. Al snel kwamen we er achter dat er op de brug een ongeluk met zeven auto’s was gebeurd en dat de brug in beide richtingen hélémaal dicht zat. We hebben de motor maar uitgezet en nog een broodje erbij gepakt. We zagen ondertussen al dat veel mensen uit de file reden en omkeerden. Wij stonden op de rechter rijstrook, dus dat ging niet zo gemakkelijk voor ons. Ook hoefden we nog maar een heel klein stukje voor onze afrit. Na ongeveer een half uur kwam er wat meer auto’s vanuit de noordelijke richting onze kant op rijden. Op de radio hoorden we ook dat de brug weer open ging en nog geen minuut later konden wij onze afslag nemen!
We hebben toen een mooie rit gehad langs de kust. In Santa Cruz zijn we gestopt en hebben daar op de boardwalk rondgelopen. Ook hebben we daar geluncht met een hotdog en een bak fruit. Het bakje fruit was trouwens duurder dan de hotdog. Al snel moesten we weer terug naar de auto, omdat we maar voor 1,5 uur aan quarters hadden om in de parkeermeter te gooien.
Na Santa Cruz zijn we naar Salinas gereden, onze overnachtingsplaats van vandaag. We zijn gelijk naar het hotel gereden en hebben ingecheckt. Nadat we onze spullen naar de stinkende kamer (dit kwam uit de badkamer) hadden gebracht, zijn we bij het zwembad gaan liggen. We zijn in de zon gaan liggen, Laura in korte broek en een vest en ik in mijn lange broek en vest. Het zonnetje schijnt hier namelijk wel lekker, maar de wind is erg koud. Om 5 uur hebben we onze spulletjes weer gepakt en hebben een plek gezocht om wat te eten. We vonden de Taco Bell, waar ze Mexicaans achtig eten verkopen. Daar hebben we lekker gegeten. Daarna hebben we nog rond gekeken in Salinas. Daar kwamen we opeens een Rabobank tegen! Dat is al de tweede deze vakantie, we zijn trouwens ook al eens een Randstad in Sacramento tegen gekomen. Na het bekijken van de Rabobank, die er van binnen echt typisch als een Amerikaanse bank uitzag, hebben we nog bij een soort crea bea winkel gekeken.
Hierna zijn we weer richting het hotel gegaan, waar onze kamer al iets minder stonk. Wel hebben we het raam nog even opengezet, al ging dat ook niet al te makkelijk.
dinsdag 17 augustus 2010
Dag 11: Laatste dag SF en een nieuwe verslaving
Onze dag begon om 08.00 uur met de wekker. Tijdens het aankleden kwamen we erachter dat de kamermeisjes al onderweg waren naar onze kamer, dus moesten we wat opschieten met aankleden en klaar maken. Ons ontbijt hebben we weer gehaald bij het cafeetje van de eerste dag. Daar vonden we de french toast het lekkerst. We waren de enige klanten, dus hadden we lekker snel ons eten.
Na het ontbijt hebben we de bus naar de wijk Russian Hill genomen. Daar hebben we een klein stukje gelopen en hebben we foto’s gemaakt van de steile straten en leuke uitzichten en huisjes. Toen we daar uitgekeken waren, hebben we de bus richting de Union Street Shops op genomen. De winkeltjes zagen er best leuk uit, ze waren alleen allemaal nog niet open. Nadat we daar een klein stukje hadden gelopen zijn we weer op de bus gestapt richting Market Street. De bus kwam onderweg door Chinatown, wat wel weer leuk was om te zien. In de bus roepen ze ook om in het Chinees als de bus door die wijk komt.
Bij Union Square hebben we weer winkels gekeken. We hebben de hele dag rondgelopen in Downtown San Francisco. We hebben wat frozen yoghurt gehaald, wat niet echt frozen yoghurt was. Het was meer gewoon ijs waarbij je wat fruit of koekkruimels kon kiezen. Een soort Swirl die niet gemixt wordt.
De rest van de middag en ochtend hebben we nog meer rondgelopen en winkels bekeken. ’s Middags hebben we nog wat bij de Starbucks gedronken, om onze voeten en rug wat rust te geven. Toen we op het punt stonden om weer terug te gaan naar de Fisherman’s Wharf, kwam Karin nog met het idee om naar The Container Shop te gaan. Het was een super goed idee, want we zijn daar helemaal los gegaan in de winkel. En we hebben ons nog ingehouden! In de winkel hadden ze allerlei leuke dingen en handige (opberg) oplossingen. Verder verkochten ze gewoon hele leuke dingen. Denk dat het wel duidelijk is dat het een leuke winkel is, toch?
We hebben ‘afscheid’ genomen van Downtown San Francisco en zijn met het trammetje naar Fisherman’s Wharf gegaan. Daar zijn we uitgestapt bij pier 39 en hebben we de zeehonden bekeken en genoten van het uitzicht op het water en de stad. Vanavond hebben we gegeten bij Boudin bakkerij. We namen allebei een bakje tomaten soep en een halve sandwich. Dit hebben we (helaas) buiten opgegeten. Het waaide lekker hard, zoals eigenlijk altijd in San Francisco het geval is. Laura’s bijna lege soepbakje waaide weg, waardoor haar super mooie vest onder de tomaten soep zat, gelukkig was de soep wel net op.
Nadat we ons eten op hadden zijn we de Wharf afgelopen en hebben de wandeling naar ons hotel gemaakt. We hebben trouwens een super goede manier gevonden om de steile straten op te lopen! We zigzaggen ze op!
De foto's volgen nog.
En bedankt voor alle reacties:
@ Oma: we eten ook heel veel salades! We hebben pas een keer bij de Mac Donalds gegeten en dat kon toen gewoon niet anders. Dus dat komt helemaal goed.
@ Arie en Ineke: De film is zeker een aanrader! Hij is van het boek 'eten, bidden en beminnen', daar kwam ik ook pas tijdens de film achter :)
@ Martinukas: Zal wat verkoudheidsvernietiger voor je meenemen :p
@ Eline: wij verlangen soms juist wel weer beetje naar een simpele boterham met vlokken :)
@ Ellie: hopelijk valt het overgewicht mee...
@ Arjan: bedankt voor de tip, al ons 'daggeld' zit in onze portomonee (dat is dus niet zo heel veel), die veilig achter een slot in onze rugzakken zit. De rest zit onder onze kleren. Karin heeft nu een gangstertrui, dus hoort er zo helemaal bij. Verder zit ons hotel in Los Angeles in een goede buurt.
Na het ontbijt hebben we de bus naar de wijk Russian Hill genomen. Daar hebben we een klein stukje gelopen en hebben we foto’s gemaakt van de steile straten en leuke uitzichten en huisjes. Toen we daar uitgekeken waren, hebben we de bus richting de Union Street Shops op genomen. De winkeltjes zagen er best leuk uit, ze waren alleen allemaal nog niet open. Nadat we daar een klein stukje hadden gelopen zijn we weer op de bus gestapt richting Market Street. De bus kwam onderweg door Chinatown, wat wel weer leuk was om te zien. In de bus roepen ze ook om in het Chinees als de bus door die wijk komt.
Bij Union Square hebben we weer winkels gekeken. We hebben de hele dag rondgelopen in Downtown San Francisco. We hebben wat frozen yoghurt gehaald, wat niet echt frozen yoghurt was. Het was meer gewoon ijs waarbij je wat fruit of koekkruimels kon kiezen. Een soort Swirl die niet gemixt wordt.
De rest van de middag en ochtend hebben we nog meer rondgelopen en winkels bekeken. ’s Middags hebben we nog wat bij de Starbucks gedronken, om onze voeten en rug wat rust te geven. Toen we op het punt stonden om weer terug te gaan naar de Fisherman’s Wharf, kwam Karin nog met het idee om naar The Container Shop te gaan. Het was een super goed idee, want we zijn daar helemaal los gegaan in de winkel. En we hebben ons nog ingehouden! In de winkel hadden ze allerlei leuke dingen en handige (opberg) oplossingen. Verder verkochten ze gewoon hele leuke dingen. Denk dat het wel duidelijk is dat het een leuke winkel is, toch?
We hebben ‘afscheid’ genomen van Downtown San Francisco en zijn met het trammetje naar Fisherman’s Wharf gegaan. Daar zijn we uitgestapt bij pier 39 en hebben we de zeehonden bekeken en genoten van het uitzicht op het water en de stad. Vanavond hebben we gegeten bij Boudin bakkerij. We namen allebei een bakje tomaten soep en een halve sandwich. Dit hebben we (helaas) buiten opgegeten. Het waaide lekker hard, zoals eigenlijk altijd in San Francisco het geval is. Laura’s bijna lege soepbakje waaide weg, waardoor haar super mooie vest onder de tomaten soep zat, gelukkig was de soep wel net op.
Nadat we ons eten op hadden zijn we de Wharf afgelopen en hebben de wandeling naar ons hotel gemaakt. We hebben trouwens een super goede manier gevonden om de steile straten op te lopen! We zigzaggen ze op!
De foto's volgen nog.
En bedankt voor alle reacties:
@ Oma: we eten ook heel veel salades! We hebben pas een keer bij de Mac Donalds gegeten en dat kon toen gewoon niet anders. Dus dat komt helemaal goed.
@ Arie en Ineke: De film is zeker een aanrader! Hij is van het boek 'eten, bidden en beminnen', daar kwam ik ook pas tijdens de film achter :)
@ Martinukas: Zal wat verkoudheidsvernietiger voor je meenemen :p
@ Eline: wij verlangen soms juist wel weer beetje naar een simpele boterham met vlokken :)
@ Ellie: hopelijk valt het overgewicht mee...
@ Arjan: bedankt voor de tip, al ons 'daggeld' zit in onze portomonee (dat is dus niet zo heel veel), die veilig achter een slot in onze rugzakken zit. De rest zit onder onze kleren. Karin heeft nu een gangstertrui, dus hoort er zo helemaal bij. Verder zit ons hotel in Los Angeles in een goede buurt.
Dag 10: In de hippie buurt
Vandaag hebben we uitgeslapen tot wel 9 uur... heerlijk! Bij het hotel café aan de overkant van de straat hebben we ons ontbijt gegeten. Hier was de french toast niet zo lekker als die we gister in een ander cafeetje hadden gegeten. De medewerkers hier waren ook niet zo heel erg aardig. De ‘hot tea’ was ook niet zo ‘hot’.
We gingen vandaag eerst naar Alamo Square. Het is best nog wat uitzoekwerk hoe we er moesten komen met de bus, maar uiteindelijk zijn we er gekomen!
Du bussen/openbaar vervoer is hier net zo vermakelijk als in Nederland en veel extremer. Zo zat de buschauffeur vandaag met een megazak popcorn naast zich, waar ze lekker uit zat te eten tijdens het rijden. Een andere buschauffeur stuurde een dakloze zijn bus uit, die achterin zijn alcoholische drankje aan het nuttigen was. Er was een dakloze die begon te schreeuwen en schelden tegen de buschauffeur, nadat hij de bus niet in mocht omdat hij niet genoeg geld had gegeven. Wat helemaal grappig was, was het volgende. Bij de eerste halte nadat wij in waren gestapt, stapte er een zwerver met groot rasta haar in en hij ging achterin de bus zitten. Bij de volgende halte stapte er een andere zwerver in, die overduidelijk erg stonk. Die ging óók achterin zitten. Die zwerver met het rasta haar liet meteen al merken dat hij het niet prettig vond dat de andere zwever ook achterin kwam zitten ‘you smell man!’, begon hij. Hij ging verder met: ‘Oeh, you really stink!’. De zwerver met het rasta haar kwam maar voorin zitten, omdat hij die stinkende zwerver teveel vond stinken. Dit alles was erg grappig voor ons, maar zoals we bij het vorige bericht ook al zeiden, is het soms erg ongemakkelijk.
De bus richting Alamo Square namen we een beetje met een omweg. Eerst kwamen we nog even uit bij City Hall, het gemeentehuis van San Francisco. Het was een erg mooi gebouw, maar in deze buurt liepen bijna alleen maar zwervers rond. Het is hier zo, dat je op het ene block in een hele nette buurt bent. Als je dan een block verder gaat, kan je zo in een slechtere buurt terecht komen met veel meer zwervers en ongure types.
Toen we bij Alamo Square waren aangekomen, waren de huisjes ‘Painted Ladies’ erg mooi. Ook hadden we vanaf hier mooie uitzichten over de stad, omdat we op een hoger punt stonden. De zon scheen ook weer wat, dus het zag er allemaal erg mooi uit.
Op een gegeven moment raakten we aan de praat met een man -geen dakloze-, die vroeg waar we vandaan kwamen. Ook deze man begon meteen over het WK-voetbal. We vertelde wat we gingen doen vandaag en hij had nog wel een paar tips en had een mooie uitleg hoe we ergens moesten komen. Ook gaf hij nog wat tips over waar we leuk wat konden eten. We konden een stukje met hem meelopen, want hij was zijn honden (Zigga en Lucy) aan het uitlaten. Hij vertelde echt heel veel dingen over de stad en zijn woonwijk. Hij vroeg of wij ook schaatsten,omdat wij zulke goede ‘ice skaters’ hadden. Hij hield vast van sport! Hij vroeg of we al Ben en Jerry’s hadden gegeten en gaf ons een uitleg naar een Ben and Jerry’s winkel dichtbij. Dit was bij Haigt & Ashbury, de hippie buurt van SF. We hebben afscheid genomen van de man en zijn naar de wijk Haight and Asbury gelopen.
In de wijk, die vooral erg leuk is rond de kruising van de straten Height en Asbury, hebben we weer wat rond gekeken bij alles wat we tegen kwamen. Ondertussen was het lunchtijd geworden en gingen we opzoek naar een leuk plekje. Zo makkelijk was dat nog niet. We kwamen aan bij een tent waar we naar binnen gingen. Daar vroegen ze nog even of wij wel 21 jaar waren, want er werd alcohol geschonken. In de bar hebben we allebei een salade genomen. Toen we de rekening kregen, zo’n $27,-, legden we twee briefjes van $20,- in het mapje. We waren in de veronderstelling dat we ons wisselgeld zouden krijgen, zodat we ook een fooi achter konden laten. We wachtte en wachtte, maar ons wisselgeld kwam niet. Ze ging er blijkbaar van uit dat we $13,- aan fooi hadden geven. Uiteindelijk gingen we maar vragen om ons wisselgeld en hebben wat fooi achtergelaten.
Toen we uitgekeken waren bij Haight and Asbury zijn we weer met de bus gegaan, om naar Golden Gate Park te gaan. Daar hebben we een klein deel van het park gezien. We waren namelijk op de kaart een beetje kwijt waar we waren. Ook deden Karin’s voeten (vooral de linker kleine teen, arm ding) erg pijn van al het lopen de afgelopen dagen. Toen ook nog bleek dat we bij de Japanse Thee Tuin entree geld moesten betalen, dat er een lange rij stond én dat ze over een half uur al gingen sluiten, zijn we terug gegaan naar de bus. Dat was weer een hele wandeling en onderneming.
We wilden als avondeten een bagel gaan halen, omdat we ook best laat geluncht hadden. Helaas was Noah’s Bagelshop al dicht. We zijn toen met het trammetje doorgereden tot aan Fisherman’s Wharf. Daar hebben we bij de Subway een lekker broodje gehaald en na de lange wandeling opgegeten op onze hotelkamer.
De foto's volgen nog.
We gingen vandaag eerst naar Alamo Square. Het is best nog wat uitzoekwerk hoe we er moesten komen met de bus, maar uiteindelijk zijn we er gekomen!
Du bussen/openbaar vervoer is hier net zo vermakelijk als in Nederland en veel extremer. Zo zat de buschauffeur vandaag met een megazak popcorn naast zich, waar ze lekker uit zat te eten tijdens het rijden. Een andere buschauffeur stuurde een dakloze zijn bus uit, die achterin zijn alcoholische drankje aan het nuttigen was. Er was een dakloze die begon te schreeuwen en schelden tegen de buschauffeur, nadat hij de bus niet in mocht omdat hij niet genoeg geld had gegeven. Wat helemaal grappig was, was het volgende. Bij de eerste halte nadat wij in waren gestapt, stapte er een zwerver met groot rasta haar in en hij ging achterin de bus zitten. Bij de volgende halte stapte er een andere zwerver in, die overduidelijk erg stonk. Die ging óók achterin zitten. Die zwerver met het rasta haar liet meteen al merken dat hij het niet prettig vond dat de andere zwever ook achterin kwam zitten ‘you smell man!’, begon hij. Hij ging verder met: ‘Oeh, you really stink!’. De zwerver met het rasta haar kwam maar voorin zitten, omdat hij die stinkende zwerver teveel vond stinken. Dit alles was erg grappig voor ons, maar zoals we bij het vorige bericht ook al zeiden, is het soms erg ongemakkelijk.
De bus richting Alamo Square namen we een beetje met een omweg. Eerst kwamen we nog even uit bij City Hall, het gemeentehuis van San Francisco. Het was een erg mooi gebouw, maar in deze buurt liepen bijna alleen maar zwervers rond. Het is hier zo, dat je op het ene block in een hele nette buurt bent. Als je dan een block verder gaat, kan je zo in een slechtere buurt terecht komen met veel meer zwervers en ongure types.
Toen we bij Alamo Square waren aangekomen, waren de huisjes ‘Painted Ladies’ erg mooi. Ook hadden we vanaf hier mooie uitzichten over de stad, omdat we op een hoger punt stonden. De zon scheen ook weer wat, dus het zag er allemaal erg mooi uit.
Op een gegeven moment raakten we aan de praat met een man -geen dakloze-, die vroeg waar we vandaan kwamen. Ook deze man begon meteen over het WK-voetbal. We vertelde wat we gingen doen vandaag en hij had nog wel een paar tips en had een mooie uitleg hoe we ergens moesten komen. Ook gaf hij nog wat tips over waar we leuk wat konden eten. We konden een stukje met hem meelopen, want hij was zijn honden (Zigga en Lucy) aan het uitlaten. Hij vertelde echt heel veel dingen over de stad en zijn woonwijk. Hij vroeg of wij ook schaatsten,omdat wij zulke goede ‘ice skaters’ hadden. Hij hield vast van sport! Hij vroeg of we al Ben en Jerry’s hadden gegeten en gaf ons een uitleg naar een Ben and Jerry’s winkel dichtbij. Dit was bij Haigt & Ashbury, de hippie buurt van SF. We hebben afscheid genomen van de man en zijn naar de wijk Haight and Asbury gelopen.
In de wijk, die vooral erg leuk is rond de kruising van de straten Height en Asbury, hebben we weer wat rond gekeken bij alles wat we tegen kwamen. Ondertussen was het lunchtijd geworden en gingen we opzoek naar een leuk plekje. Zo makkelijk was dat nog niet. We kwamen aan bij een tent waar we naar binnen gingen. Daar vroegen ze nog even of wij wel 21 jaar waren, want er werd alcohol geschonken. In de bar hebben we allebei een salade genomen. Toen we de rekening kregen, zo’n $27,-, legden we twee briefjes van $20,- in het mapje. We waren in de veronderstelling dat we ons wisselgeld zouden krijgen, zodat we ook een fooi achter konden laten. We wachtte en wachtte, maar ons wisselgeld kwam niet. Ze ging er blijkbaar van uit dat we $13,- aan fooi hadden geven. Uiteindelijk gingen we maar vragen om ons wisselgeld en hebben wat fooi achtergelaten.
Toen we uitgekeken waren bij Haight and Asbury zijn we weer met de bus gegaan, om naar Golden Gate Park te gaan. Daar hebben we een klein deel van het park gezien. We waren namelijk op de kaart een beetje kwijt waar we waren. Ook deden Karin’s voeten (vooral de linker kleine teen, arm ding) erg pijn van al het lopen de afgelopen dagen. Toen ook nog bleek dat we bij de Japanse Thee Tuin entree geld moesten betalen, dat er een lange rij stond én dat ze over een half uur al gingen sluiten, zijn we terug gegaan naar de bus. Dat was weer een hele wandeling en onderneming.
We wilden als avondeten een bagel gaan halen, omdat we ook best laat geluncht hadden. Helaas was Noah’s Bagelshop al dicht. We zijn toen met het trammetje doorgereden tot aan Fisherman’s Wharf. Daar hebben we bij de Subway een lekker broodje gehaald en na de lange wandeling opgegeten op onze hotelkamer.
De foto's volgen nog.
Dag 9: Walking up en down the streets...
Onze dag vandaag begon vroeg. We wilden naar Berkeley University in Berkeley en besloten dit met het openbaar vervoer te doen. Karin had gisterenavond alles opgezocht hoe we dar konden komen. Om half 7 ging dus de wekker al. Bij ons hotel zit geen ontbijt, dus zaten we rond half 8 bij een ontbijt cafeetje tegenover de bushalte, waar we de bus moesten nemen. Dit was één block bij ons hotel vandaan. We namen alle twee een french toast en dit was erg lekker. Iets over 8 zou de bus komen, maar deze was wat laat. Op Union Square moesten we overstappen op de metro. Bij de metro stond niet echt duidelijk aangegeven welke metrolijn waar heen ging. Een zwerver deed nog een poging om ons te helpen en bedelde achteraf natuurlijk om geld. Ook ging hij heen zielig doen, omdat hij ‘toevallig’ ook naar Berkeley moest.
Het bleef voor ons een beetje onduidelijk, dus gingen we het bij een loketje vragen. Die vrouw zei dat we dan met de BART moesten, waar we niet met onze openbaar vervoer kaart in konden. Het was toen ondertussen al over 9 uur en het werd allemaal wel erg krap om nog om 10 uur bij de rondleiding te komen. We hebben toen maar besloten om te gaan shoppen. Ondertussen hadden we die zwerver ook weer afgeschud. De meeste winkels waren nog niet open, dus hebben we een beetje rondgelopen. Bij het opstap punt van de Cable Car was het ook nu al heel erg druk en de rij werd alleen maar groter. We zijn alle twee al met de Cable Car geweest, dus dat is nu geen ‘must’ meer. Die rij is overigens ook elke keer erg onaantrekkelijk.
Ik (Laura) wilde graag even naar de Abercrombie & Fitch. Ook deze was nog niet open, dus gingen we even paar minuutjes wachten tot deze open was. Maar wat was het een drukte daar. Er stonden ook allemaal mensen voor de deur die foto’s van de winkel gingen maken. Toen de winkel eenmaal open was, was het echt niet normaal hoe snel die winkel vol stond. Het is ook erg donker in die winkels, dus ik kon geen eens normaal zien wat er hing. Daar zijn we dus maar snel weg gegaan. Ik wacht wel tot ik bij een wat ‘rustigere’ A&F ben.
Na wat andere winkels bezocht te hebben, hebben we bij de Starbucks even uitgerust. Net toen we daar voor het raampje zaten, kwam er een soort parade langs met dansende mensen op wagens. Dat was wel leuk om te zien.
Daarna zijn we naar de Macy’s gegaan en daar ging ik (Laura) wat jurken passen voor de trouwerij van Martin (broer) en Karolina. Uiteindelijk heb ik wel wat gekocht, want dan heb ik in ieder geval wat en dat is wel een fijn idee.
Ondertussen was het ook weer lunchtijd geworden en aten we bij Lori’s Diner een salade. Dit is echt een super leuk restaurantje ook helemaal in Amerikaanse beetje jaren 50 stijl. We hadden beide dezelfde salade genomen en die was érg lekker, tot we er achter kwamen dat er smerige bruine bonen met een bruine bonen drapje onderop lag. We hebben ook nog een hele lekkere Oreo milkshake gehad.
Hierna zijn we nog naar het Westfield shopping center gegaan. Dit is echt mega grote mall met heel veel verschillende winkeltjes. Hier werden we door een verkoop mannetje aangesproken, die ons allemaal wonderspullen probeerde aan te smeren. Hij liet ons wat dingen testen en ‘OMG isn’t that amazing soft’. We hoefden dit allebei niet, maar hij gaf niet op. Hij heeft al zijn verkoop trucjes uit de kast gehaald, maar hij kon ons niet overtuigen. Hij was erg teleurgesteld toen we eindelijk duidelijk hadden gemaakt dat we écht niets gingen kopen bij hem.
Met de bus zijn we aan het einde van de dag terug gegaan naar Fishermans Wharf. Karin kocht daar nog een mooie California trui met de vlag van California erop. Daarna zijn we bij een Denny’s wat gaan eten. Daarna was het weer tijd voor onze wandeling terug naar het hotel. Onderweg was er nog een grappige straat muzikant/zwerver die riep dat ie in alle talen kon spreken. Karin vroeg of hij ook ‘Dutch” kon en hij riep ‘Goedemiddag, ik hou van jou’! Haha, dat was erg grappig.
Er zitten hier overigens erg veel zwervers in de stad. Ze zijn zich niet ‘gevaarlijk’, in die zin dat ze niet je zakken leeg rollen. We lopen ze erg te bedelen en is het soms erg ongemakkelijk als je op een terras je eten zit te eten, terwijl er drie zwervers de prullenbak voor je neus leeg halen.
De rest van de foto's volgen later, het uploaden gaat erg langzaam...
Het bleef voor ons een beetje onduidelijk, dus gingen we het bij een loketje vragen. Die vrouw zei dat we dan met de BART moesten, waar we niet met onze openbaar vervoer kaart in konden. Het was toen ondertussen al over 9 uur en het werd allemaal wel erg krap om nog om 10 uur bij de rondleiding te komen. We hebben toen maar besloten om te gaan shoppen. Ondertussen hadden we die zwerver ook weer afgeschud. De meeste winkels waren nog niet open, dus hebben we een beetje rondgelopen. Bij het opstap punt van de Cable Car was het ook nu al heel erg druk en de rij werd alleen maar groter. We zijn alle twee al met de Cable Car geweest, dus dat is nu geen ‘must’ meer. Die rij is overigens ook elke keer erg onaantrekkelijk.
Ik (Laura) wilde graag even naar de Abercrombie & Fitch. Ook deze was nog niet open, dus gingen we even paar minuutjes wachten tot deze open was. Maar wat was het een drukte daar. Er stonden ook allemaal mensen voor de deur die foto’s van de winkel gingen maken. Toen de winkel eenmaal open was, was het echt niet normaal hoe snel die winkel vol stond. Het is ook erg donker in die winkels, dus ik kon geen eens normaal zien wat er hing. Daar zijn we dus maar snel weg gegaan. Ik wacht wel tot ik bij een wat ‘rustigere’ A&F ben.
Na wat andere winkels bezocht te hebben, hebben we bij de Starbucks even uitgerust. Net toen we daar voor het raampje zaten, kwam er een soort parade langs met dansende mensen op wagens. Dat was wel leuk om te zien.
Daarna zijn we naar de Macy’s gegaan en daar ging ik (Laura) wat jurken passen voor de trouwerij van Martin (broer) en Karolina. Uiteindelijk heb ik wel wat gekocht, want dan heb ik in ieder geval wat en dat is wel een fijn idee.
Ondertussen was het ook weer lunchtijd geworden en aten we bij Lori’s Diner een salade. Dit is echt een super leuk restaurantje ook helemaal in Amerikaanse beetje jaren 50 stijl. We hadden beide dezelfde salade genomen en die was érg lekker, tot we er achter kwamen dat er smerige bruine bonen met een bruine bonen drapje onderop lag. We hebben ook nog een hele lekkere Oreo milkshake gehad.
Hierna zijn we nog naar het Westfield shopping center gegaan. Dit is echt mega grote mall met heel veel verschillende winkeltjes. Hier werden we door een verkoop mannetje aangesproken, die ons allemaal wonderspullen probeerde aan te smeren. Hij liet ons wat dingen testen en ‘OMG isn’t that amazing soft’. We hoefden dit allebei niet, maar hij gaf niet op. Hij heeft al zijn verkoop trucjes uit de kast gehaald, maar hij kon ons niet overtuigen. Hij was erg teleurgesteld toen we eindelijk duidelijk hadden gemaakt dat we écht niets gingen kopen bij hem.
Met de bus zijn we aan het einde van de dag terug gegaan naar Fishermans Wharf. Karin kocht daar nog een mooie California trui met de vlag van California erop. Daarna zijn we bij een Denny’s wat gaan eten. Daarna was het weer tijd voor onze wandeling terug naar het hotel. Onderweg was er nog een grappige straat muzikant/zwerver die riep dat ie in alle talen kon spreken. Karin vroeg of hij ook ‘Dutch” kon en hij riep ‘Goedemiddag, ik hou van jou’! Haha, dat was erg grappig.
Er zitten hier overigens erg veel zwervers in de stad. Ze zijn zich niet ‘gevaarlijk’, in die zin dat ze niet je zakken leeg rollen. We lopen ze erg te bedelen en is het soms erg ongemakkelijk als je op een terras je eten zit te eten, terwijl er drie zwervers de prullenbak voor je neus leeg halen.
De rest van de foto's volgen later, het uploaden gaat erg langzaam...
Dag 8: We are going to San Fransiscoooo
Vandaag gingen we op naar San Franciscoooo! Sinds gisterenavond hadden we ons al erg verheugd op het ontbijt met een lekkere wafel, alleen het beslag was op. Dat was erg jammer en jullie begrijpen wel dat dat een grote teleurstelling voor ons was!
Nadat we alles weer ingepakt hadden, hebben we uitgecheckt en de TomTom aangezet op een route zonder snelwegen. We waren klaar om te vertrekken! We hebben de tank nog even volgegooid en bij een Walmart hebben we onze watervoorraad weer aangevuld. Onderweg kwamen we langs allemaal leuke plaatsjes. Ook hadden we onderweg erg mooie uitzichten van velden met druivenbomen, olijfbomen en verdorde zonnebloemen. Rond lunchtijd gingen we opzoek naar een leuk tentje. Omdat dit dus een wijngebied is, was het beetje lastig om iets te vinden. We kwamen heel veel wijnproeverijen tegen, maar dus geen leuk restaurantje. We stelden de TomTom in op een winkelcentrum en kwamen bij een erg luxe gebeuren uit. We waren ook naarstig opzoek naar een toilet. Toen we die eindelijk gevonden hadden, bleek de deur op slot te zitten. Bij een fietsverhuurwinkel (die zag er als enige nog een beetje niet luxe uit) hebben we gevraagd naar de wc en kregen we de sleutel mee. Ook vroegen we de weg naar een eettentje. De medewerker stuurde ons de goede richting op en daar vonden we na een tijdje gelukkig wel een leuk eettentje. Daar kochten we allebei een heerlijke sandwich.
Hierna weer doorgereden en we waren al snel dichtbij de Golden Gate Bridge. We kwamen vanuit de noordelijke richting en voor de brug zijn we naar rechts een heuvel opgereden, waar wat uitzicht punten zitten. Daar hebben we wat foto’s gemaakt. De kans dat rond deze tijd de brug in de mist staat is groot en dat was vandaag ook het geval. We zagen meer mist dan brug helaas. Hierna zijn we doorgereden over de brug en langs de tolpoort. Het kost trouwens $6,- om over de brug te rijden van noord naar zuid. De andere kant op is gratis, maar je moet vaak toch weer terug!
We dachten ons hotel op de Lombart Street al snel gevonden te hebben. Na wat moeilijk gedaan te hebben om onze auto perfect geparkeerd te krijgen in de wat krappe parkeergarage, bleek bij het inchecken dat we bij het verkeerde hotel stonden, hahaha. We moesten nog één blok verder doorrijden om bij ons hotel, van dezelfde keten, te komen. We hebben de auto weer uit de parkeergarage gereden en zijn doorgereden en hebben bij het goede hotel ingecheckt. Hier hebben we ook de auto in de parkeergarage gezet, die gelukkig iets minder krap was. De kamer is heel ruim en gewoon netjes.
Nadat we alles geïnstalleerd hadden, zijn we naar Fishermans Wharf gegaan, wat lopend vanaf ons hotel nog best te doen is. Er zijn hier echt heel veel winkeltjes met souvenirs en overal verkopen ze truien met een SF print erop. Bij het Cable Car draaipunt hebben we een kaart voor het openbaar vervoer voor 7 dagen gekocht, wat onze voeten wel zullen waarderen.
We hadden ondertussen best wat honger gekregen. We hebben bij Allioto’s 8 lekker pasta met garnalen gegeten. Hier was Laura vijf jaar geleden ook geweest en het was er nog net zo lekker.
Nadat we alles weer ingepakt hadden, hebben we uitgecheckt en de TomTom aangezet op een route zonder snelwegen. We waren klaar om te vertrekken! We hebben de tank nog even volgegooid en bij een Walmart hebben we onze watervoorraad weer aangevuld. Onderweg kwamen we langs allemaal leuke plaatsjes. Ook hadden we onderweg erg mooie uitzichten van velden met druivenbomen, olijfbomen en verdorde zonnebloemen. Rond lunchtijd gingen we opzoek naar een leuk tentje. Omdat dit dus een wijngebied is, was het beetje lastig om iets te vinden. We kwamen heel veel wijnproeverijen tegen, maar dus geen leuk restaurantje. We stelden de TomTom in op een winkelcentrum en kwamen bij een erg luxe gebeuren uit. We waren ook naarstig opzoek naar een toilet. Toen we die eindelijk gevonden hadden, bleek de deur op slot te zitten. Bij een fietsverhuurwinkel (die zag er als enige nog een beetje niet luxe uit) hebben we gevraagd naar de wc en kregen we de sleutel mee. Ook vroegen we de weg naar een eettentje. De medewerker stuurde ons de goede richting op en daar vonden we na een tijdje gelukkig wel een leuk eettentje. Daar kochten we allebei een heerlijke sandwich.
Hierna weer doorgereden en we waren al snel dichtbij de Golden Gate Bridge. We kwamen vanuit de noordelijke richting en voor de brug zijn we naar rechts een heuvel opgereden, waar wat uitzicht punten zitten. Daar hebben we wat foto’s gemaakt. De kans dat rond deze tijd de brug in de mist staat is groot en dat was vandaag ook het geval. We zagen meer mist dan brug helaas. Hierna zijn we doorgereden over de brug en langs de tolpoort. Het kost trouwens $6,- om over de brug te rijden van noord naar zuid. De andere kant op is gratis, maar je moet vaak toch weer terug!
We dachten ons hotel op de Lombart Street al snel gevonden te hebben. Na wat moeilijk gedaan te hebben om onze auto perfect geparkeerd te krijgen in de wat krappe parkeergarage, bleek bij het inchecken dat we bij het verkeerde hotel stonden, hahaha. We moesten nog één blok verder doorrijden om bij ons hotel, van dezelfde keten, te komen. We hebben de auto weer uit de parkeergarage gereden en zijn doorgereden en hebben bij het goede hotel ingecheckt. Hier hebben we ook de auto in de parkeergarage gezet, die gelukkig iets minder krap was. De kamer is heel ruim en gewoon netjes.
Nadat we alles geïnstalleerd hadden, zijn we naar Fishermans Wharf gegaan, wat lopend vanaf ons hotel nog best te doen is. Er zijn hier echt heel veel winkeltjes met souvenirs en overal verkopen ze truien met een SF print erop. Bij het Cable Car draaipunt hebben we een kaart voor het openbaar vervoer voor 7 dagen gekocht, wat onze voeten wel zullen waarderen.
We hadden ondertussen best wat honger gekregen. We hebben bij Allioto’s 8 lekker pasta met garnalen gegeten. Hier was Laura vijf jaar geleden ook geweest en het was er nog net zo lekker.
vrijdag 13 augustus 2010
Dag 7: Old Sacramento en exclusieve kaartjes
Als jullie willen lezen hoe wij bij een exclusieve voorvertoning van een film terecht kwamen, moet je deze blog echt lezen, maar nu eerst:
Onze dag begon met een super goed ontbijt in ons hotel. We konden wafels maken, brood roosteren, er was fruit, verschillende drankjes, broodjes, gebakken ei, gekookt ei, worstjes en ga zo maar door. Gister hadden we bij het Westfield shopping center de ingang naar Old Sacramento gezien en daar wilden wij vandaag heen lopen. We maakten ons klaar voor de lange wandeling en gingen op pad.
Uiteindelijk viel de afstand van het wandelen ook wel weer meer, maar veel gelopen hebben we wel. Old Sacramento is een soort kleine stad in de grote stad. De gebouwen zien er uit zoals ze er vroeger ook uit zagen. Er zijn geen gewone betonnen stoepen, maar ze zijn op gebouw uit hout. In Old Sacramento hebben we ons eigenlijk de hele ochtend en begin van de middag vermaakt. Er waren erg veel leuke winkeltjes en er was er genoeg te zien. We hebben erg veel leuke dingen gekocht. Onder het winkelen kwamen we nog een Nederlandse vrouw tegen die al een aantal jaar in Amerika woont. Hier hebben we even leuk mee staan kletsen. Het was wel leuk om een andere Nederlander tegen te komen, want die hebben we tijdens onze vakantie nog niet zoveel gezien.
Er waren hier ook opvallend veel snoepwinkeltjes. We zijn er één naar binnen gegaan waar we meteen een ‘spicy’ snoepje mochten proeven. Dit hebben we geweten want dit was gewoon té spicy ;-).
Op een gegeven moment waren we in een kleding winkel, waarbij er op de toonbank een kaartje lagen van de film “Eat Pray Love”. Laura en ik hadden het er gister nog over gehad dat het wel leuk leek om naar de film te gaan en dat Oprah erg enthousiast was over deze film. Toen Karin het kaartje bekeek, vroeg ze of we al plannen hadden voor vanavond en of we niet dat vrijkaartje voor de exclusieve voorvertoning van vanavond wilden hebben. Daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen! We hebben nog verder geshopt en wat we allemaal hebben gekocht houden we ook nu weer top secret. Hier zitten namelijk ook weer cadeautjes tussen. We hebben geluncht bij een tentje, Laura nam Fish and Chips, Karin nam een Ceasar Salade. Het was goed te eten en we hebben tijdens het eten naar de Google Streetview auto’s kunnen kijken, die we wel 1000x langs hebben zien komen. Binnenkort zijn wij dus ook daar te bewonderen!
Rond 15.00 uur zijn we weg gegaan uit Old Sacramento en zijn we weer naar het hotel gelopen. We waren vandaag nog verder gelopen dan dat we gister waren gegaan. In het hotel hebben we de route naar het Theater op gezocht en de gekochte spullen uitgeladen. Rond 16.00 uur zijn we op pad gegaan naar het Theater, wat ongeveer op 20 minuten rijden lag. Daar aangekomen hadden we een mooi plekje vooraan in de rij bij de film. Het was met deze voorvertoning zo dat er meer kaarten uitgegeven waren, dan dat er plaatsen zijn. We waren dus mooi op tijd en stonden mooi vooraan. Helaas moesten we nog avond eten, dus zijn we uit de lijn gestapt. Bij de Panda Express hebben we een soort bami gehaald en daar opgegeten.
Ondertussen was de rij al lang geworden en na het eten zijn we daar weer in gaan staan, het was toen ongeveer 17.00 uur. Om 18.00 uur ging de zaal pas open, dus moesten we daar onze tijd nog even doorbrengen.
In de rij hebben we leuk gepraat met een vrouw achter ons en later ook met een vriendin van haar. Ze waren erg geïnteresseerd in wat wij hier deden, waar we heen gingen, hoe het in Nederland was en wat de verschillen tussen Nederland en de Verenigde Staten zijn. Ondertussen was het al 18.00 uur en hadden we ook nog gratis lipgloss uitgedeeld gekregen. Eindelijk ging de deur open en werden de bezoekers met tien tegelijk naar binnen gelaten. De bioscoop zaal was erg groot en best wel ruim opgezet. We verbaasden ons een beetje over de goede toegankelijkheid voor rolstoelgebruikers. In Nederland heb je een trap als je de zaal inloopt en verder niet echt een plek waar rolstoelgebruikers kunnen zitten. Hier liep het als een helling (maar dan naar beneden ;-)) af en was er bij een aantal rijen aan de zijkant een soort plateau met een reling erbij voor rolstoelgebruikers. We hadden wel nette plaatsen, al waren er niet echt slechte plaatsen in deze zaal. Om 19.00 uur begon de film dan eindelijk en deze ging aan een stuk door zonder pauze.
We vonden het allebei een erg leuke film en de 2,5 uur waren zo voorbij.
Om half tien stonden we weer buiten en zijn we terug naar het hotel gereden.
Morgen zullen we eerst genieten van het heerlijke ontbijt hier, waarna we onze weg naar San Francisco zullen vervolgen.
Onze dag begon met een super goed ontbijt in ons hotel. We konden wafels maken, brood roosteren, er was fruit, verschillende drankjes, broodjes, gebakken ei, gekookt ei, worstjes en ga zo maar door. Gister hadden we bij het Westfield shopping center de ingang naar Old Sacramento gezien en daar wilden wij vandaag heen lopen. We maakten ons klaar voor de lange wandeling en gingen op pad.
Uiteindelijk viel de afstand van het wandelen ook wel weer meer, maar veel gelopen hebben we wel. Old Sacramento is een soort kleine stad in de grote stad. De gebouwen zien er uit zoals ze er vroeger ook uit zagen. Er zijn geen gewone betonnen stoepen, maar ze zijn op gebouw uit hout. In Old Sacramento hebben we ons eigenlijk de hele ochtend en begin van de middag vermaakt. Er waren erg veel leuke winkeltjes en er was er genoeg te zien. We hebben erg veel leuke dingen gekocht. Onder het winkelen kwamen we nog een Nederlandse vrouw tegen die al een aantal jaar in Amerika woont. Hier hebben we even leuk mee staan kletsen. Het was wel leuk om een andere Nederlander tegen te komen, want die hebben we tijdens onze vakantie nog niet zoveel gezien.
Er waren hier ook opvallend veel snoepwinkeltjes. We zijn er één naar binnen gegaan waar we meteen een ‘spicy’ snoepje mochten proeven. Dit hebben we geweten want dit was gewoon té spicy ;-).
Op een gegeven moment waren we in een kleding winkel, waarbij er op de toonbank een kaartje lagen van de film “Eat Pray Love”. Laura en ik hadden het er gister nog over gehad dat het wel leuk leek om naar de film te gaan en dat Oprah erg enthousiast was over deze film. Toen Karin het kaartje bekeek, vroeg ze of we al plannen hadden voor vanavond en of we niet dat vrijkaartje voor de exclusieve voorvertoning van vanavond wilden hebben. Daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen! We hebben nog verder geshopt en wat we allemaal hebben gekocht houden we ook nu weer top secret. Hier zitten namelijk ook weer cadeautjes tussen. We hebben geluncht bij een tentje, Laura nam Fish and Chips, Karin nam een Ceasar Salade. Het was goed te eten en we hebben tijdens het eten naar de Google Streetview auto’s kunnen kijken, die we wel 1000x langs hebben zien komen. Binnenkort zijn wij dus ook daar te bewonderen!
Rond 15.00 uur zijn we weg gegaan uit Old Sacramento en zijn we weer naar het hotel gelopen. We waren vandaag nog verder gelopen dan dat we gister waren gegaan. In het hotel hebben we de route naar het Theater op gezocht en de gekochte spullen uitgeladen. Rond 16.00 uur zijn we op pad gegaan naar het Theater, wat ongeveer op 20 minuten rijden lag. Daar aangekomen hadden we een mooi plekje vooraan in de rij bij de film. Het was met deze voorvertoning zo dat er meer kaarten uitgegeven waren, dan dat er plaatsen zijn. We waren dus mooi op tijd en stonden mooi vooraan. Helaas moesten we nog avond eten, dus zijn we uit de lijn gestapt. Bij de Panda Express hebben we een soort bami gehaald en daar opgegeten.
Ondertussen was de rij al lang geworden en na het eten zijn we daar weer in gaan staan, het was toen ongeveer 17.00 uur. Om 18.00 uur ging de zaal pas open, dus moesten we daar onze tijd nog even doorbrengen.
In de rij hebben we leuk gepraat met een vrouw achter ons en later ook met een vriendin van haar. Ze waren erg geïnteresseerd in wat wij hier deden, waar we heen gingen, hoe het in Nederland was en wat de verschillen tussen Nederland en de Verenigde Staten zijn. Ondertussen was het al 18.00 uur en hadden we ook nog gratis lipgloss uitgedeeld gekregen. Eindelijk ging de deur open en werden de bezoekers met tien tegelijk naar binnen gelaten. De bioscoop zaal was erg groot en best wel ruim opgezet. We verbaasden ons een beetje over de goede toegankelijkheid voor rolstoelgebruikers. In Nederland heb je een trap als je de zaal inloopt en verder niet echt een plek waar rolstoelgebruikers kunnen zitten. Hier liep het als een helling (maar dan naar beneden ;-)) af en was er bij een aantal rijen aan de zijkant een soort plateau met een reling erbij voor rolstoelgebruikers. We hadden wel nette plaatsen, al waren er niet echt slechte plaatsen in deze zaal. Om 19.00 uur begon de film dan eindelijk en deze ging aan een stuk door zonder pauze.
We vonden het allebei een erg leuke film en de 2,5 uur waren zo voorbij.
Om half tien stonden we weer buiten en zijn we terug naar het hotel gereden.
Morgen zullen we eerst genieten van het heerlijke ontbijt hier, waarna we onze weg naar San Francisco zullen vervolgen.
Dag 6: Pancakes and State Capitol
Onze dag begon dit keer niet met het ranzige hotel ontbijt, we zijn gaan ontbijten bij de iHop. Heel toevallig werkte hier de jongen die ons gisteravond ook aan ons eten hielp bij de Subway. Hij herkende ons ook nog en moest wel lachen dat we elkaar weer tegen kwamen. Bij de iHop hebben we koninklijk ontbeten met pancakes, zoveel dat we het gewoon niet op konden.
Na het ontbijt ging onze roadtrip verder naar Sacramento, de hoofdstad van de staat California. Onderweg zijn we nog een aantal keer gestopt, één keer om betere neusdruppels én oordruppels voor Karin te halen en de tweede keer om een lunch te kopen. We hebben beide een salade gekocht, waar Laura nog een donut bij nam en een bakje met mango stukjes. Karin heeft nog een meloen gekocht, die niet steeds onaangeroerd op de achterbank van de auto ligt.
Via erg leuke weggetjes hebben we onze reis naar Sacramento voort gezet, waar we rond 14.00 uur aankwamen. Gelukkig konden we al inchecken. We hebben onze spullen op de kamer gezet en zijn met onze lunch op pad gegaan. We kwamen uit in het park dat bij het State Capitol hoort. In het park hebben we de lunch op gegeten, de eekhoorns bekeken en zijn we naar het State Capitol gelopen. Daar hebben we eerst het gebouw vanaf de buitenkant bekeken en daarna zijn we ook naar binnen gegaan.
Voordat je naar binnen mag, moet je je tas door een scanner laten gaan en zelf moet je ook door een detectiepoortje. Bij Laura ging dat allemaal vlekkeloos, maar bij Karin bleef dat poortje maar af gaan. Armbanden gingen af, de riem moest er ook aan geloven en als laatste ook het horloge. Nog steeds ging dat poortje maar weer af. Toen begon er opeens een lampje te branden *ping*. We hebben allebei een tasje waar waarde volle spullen in zitten, dat we onder onze kleren dragen en eigenlijk ben je je daar niet zo van bewust. Opeens kwam daar het apparaatje om te internetbankieren uit. Gelukkig konden we toen doorlopen.
In het gebouw konden we zo rondlopen, wat een beetje vreemd aanvoelde. Er zijn daar gewoon mensen aan het werk en er lopen best veel beveiligingsmensen rond. Het voelde een beetje vreemd. We hebben de deur naar het kantoor van Arnold Swarzenegger gezien, het zag er erg imposant uit. Verder waren er in het gebouw een aantal kamers ingericht, zoals ze er vroeger uitzagen. Dat was wel erg leuk om te zien. Ook was er een kamer waar hele oude vlaggen en kleding van militairen ging.
Nadat we hier van alles hadden gezien, zijn we doorgelopen naar het Westfield shopping center. Hier hebben we veel winkels bekeken, zoals Macy’s. Als avond eten hebben we bij Johnny Rockets een hamburger gegeten. Hierna zijn we weer op pad gegaan naar ons hotel, waar we ongemerkt toch al een heel stuk vandaan waren geraakt.
Na het ontbijt ging onze roadtrip verder naar Sacramento, de hoofdstad van de staat California. Onderweg zijn we nog een aantal keer gestopt, één keer om betere neusdruppels én oordruppels voor Karin te halen en de tweede keer om een lunch te kopen. We hebben beide een salade gekocht, waar Laura nog een donut bij nam en een bakje met mango stukjes. Karin heeft nog een meloen gekocht, die niet steeds onaangeroerd op de achterbank van de auto ligt.
Via erg leuke weggetjes hebben we onze reis naar Sacramento voort gezet, waar we rond 14.00 uur aankwamen. Gelukkig konden we al inchecken. We hebben onze spullen op de kamer gezet en zijn met onze lunch op pad gegaan. We kwamen uit in het park dat bij het State Capitol hoort. In het park hebben we de lunch op gegeten, de eekhoorns bekeken en zijn we naar het State Capitol gelopen. Daar hebben we eerst het gebouw vanaf de buitenkant bekeken en daarna zijn we ook naar binnen gegaan.
Voordat je naar binnen mag, moet je je tas door een scanner laten gaan en zelf moet je ook door een detectiepoortje. Bij Laura ging dat allemaal vlekkeloos, maar bij Karin bleef dat poortje maar af gaan. Armbanden gingen af, de riem moest er ook aan geloven en als laatste ook het horloge. Nog steeds ging dat poortje maar weer af. Toen begon er opeens een lampje te branden *ping*. We hebben allebei een tasje waar waarde volle spullen in zitten, dat we onder onze kleren dragen en eigenlijk ben je je daar niet zo van bewust. Opeens kwam daar het apparaatje om te internetbankieren uit. Gelukkig konden we toen doorlopen.
In het gebouw konden we zo rondlopen, wat een beetje vreemd aanvoelde. Er zijn daar gewoon mensen aan het werk en er lopen best veel beveiligingsmensen rond. Het voelde een beetje vreemd. We hebben de deur naar het kantoor van Arnold Swarzenegger gezien, het zag er erg imposant uit. Verder waren er in het gebouw een aantal kamers ingericht, zoals ze er vroeger uitzagen. Dat was wel erg leuk om te zien. Ook was er een kamer waar hele oude vlaggen en kleding van militairen ging.
Nadat we hier van alles hadden gezien, zijn we doorgelopen naar het Westfield shopping center. Hier hebben we veel winkels bekeken, zoals Macy’s. Als avond eten hebben we bij Johnny Rockets een hamburger gegeten. Hierna zijn we weer op pad gegaan naar ons hotel, waar we ongemerkt toch al een heel stuk vandaan waren geraakt.
Dag 5: Aan het blauwe water
Vanochtend waren we weer iets later wakker geworden. Van de jetlag hebben we bijna geen last meer. Het ontbijt in het hotel viel erg tegen. Er stonden verschillende dingen die je kon pakken, namelijk verschillende soorten donuts, appels, een soort granenpapje, koffie, thee, sinasappelsap of melk. Dit alles was dus echt niet te eten.
Na dit ontbijt zijn we gaan rijden om opzoek te gaan naar een leuk plekje aan het meer. We kwamen uit bij een soort picknickplek, die doorliep naar het water. We hadden niets te eten mee genomen, dus gingen we langs het water lopen en we hebben even in de zon en schaduw gelegen. We zijn hier ongeveer een uur geweest en gingen daarna opzoek naar een lunch, want op dat ontbijt konden we niet lang teren. We kochten een brood bij een supermarkt, waar niet veel verse dingen waren, behalve wat brood. Ook hebben we iets lekkers voor erop gevonden.
Na de boodschappen gingen we naar het Emerald Bay State Park. We kwamen erachter dat we daar net ook al ongeveer geweest waren, maar dat dit park nog veel verder door loopt. Dat gedeelte was alleen zo druk! Overal stonden auto’s langs de kant van de weg en zelfs in de bochten op hele steile kronkelwegen. Daar reden zelfs ook fietsers, wat wij best gevaarlijk vonden. Uiteindelijk zijn we weer een stuk naar beneden gereden, want er was nergens een plek meer te vinden, zonder hele gekke capriolen uit te halen. Dit vonden wij wel heel erg jammer, want de uitzichten op het meer waren hier super mooi!
We gingen dus weer terug en kwamen uiteindelijk bij een strandje waar het veel rustiger was. Hier hebben we lekker ons brood gegeten en weer bij het water gelopen. Ook hebben we hier gewoon nog lekker even gezeten.
Rond vier uur zijn we weer terug richting hotel gegaan, maar eerst hebben we nog een bezoek gebracht aan Staples. Dit is een winkel met allerlei office spullen. Hier hebben allebei allerlei leuke dingen gekocht, maar ik ga niet vertellen wat, want er zitten ook cadeautjes tussen. Onze weg hebben we vervolgd naar het hotel en vanaf daar zijn we lopend naar wat winkeltjes gegaan. We hebben wat souvenirtjes gekocht en bij de Subway een sandwich gegeten. Daarna hebben we nog bij Jamba Juice een heerlijke smoothie gehaald.
Het was een heel relaxt dagje eigenlijk.
Na dit ontbijt zijn we gaan rijden om opzoek te gaan naar een leuk plekje aan het meer. We kwamen uit bij een soort picknickplek, die doorliep naar het water. We hadden niets te eten mee genomen, dus gingen we langs het water lopen en we hebben even in de zon en schaduw gelegen. We zijn hier ongeveer een uur geweest en gingen daarna opzoek naar een lunch, want op dat ontbijt konden we niet lang teren. We kochten een brood bij een supermarkt, waar niet veel verse dingen waren, behalve wat brood. Ook hebben we iets lekkers voor erop gevonden.
Na de boodschappen gingen we naar het Emerald Bay State Park. We kwamen erachter dat we daar net ook al ongeveer geweest waren, maar dat dit park nog veel verder door loopt. Dat gedeelte was alleen zo druk! Overal stonden auto’s langs de kant van de weg en zelfs in de bochten op hele steile kronkelwegen. Daar reden zelfs ook fietsers, wat wij best gevaarlijk vonden. Uiteindelijk zijn we weer een stuk naar beneden gereden, want er was nergens een plek meer te vinden, zonder hele gekke capriolen uit te halen. Dit vonden wij wel heel erg jammer, want de uitzichten op het meer waren hier super mooi!
We gingen dus weer terug en kwamen uiteindelijk bij een strandje waar het veel rustiger was. Hier hebben we lekker ons brood gegeten en weer bij het water gelopen. Ook hebben we hier gewoon nog lekker even gezeten.
Rond vier uur zijn we weer terug richting hotel gegaan, maar eerst hebben we nog een bezoek gebracht aan Staples. Dit is een winkel met allerlei office spullen. Hier hebben allebei allerlei leuke dingen gekocht, maar ik ga niet vertellen wat, want er zitten ook cadeautjes tussen. Onze weg hebben we vervolgd naar het hotel en vanaf daar zijn we lopend naar wat winkeltjes gegaan. We hebben wat souvenirtjes gekocht en bij de Subway een sandwich gegeten. Daarna hebben we nog bij Jamba Juice een heerlijke smoothie gehaald.
Het was een heel relaxt dagje eigenlijk.
woensdag 11 augustus 2010
Dag 4: Spectaculaire spooktocht
Onze dag begon met uitslapen, we waren zowaar om 06.00 uur wakker geworden! We ontbeten met een muffin en een yoghurtje. Wat ze met de yoghurtjes hier doen weet ik niet, want dit was al het tweede yoghurtje wat echt heel vaag smaakte. Karin had gelukkig wel een betere uitgekozen.
Omdat de tank iets minder vol zat dan gedacht, hebben we deze nog even helemaal vol gegooid. Onze grote vriend ‘TomTom’ aangezet en om 08.00 uur reden we weg uit Tonopah, op naar Bodie. Verder op in dit bericht staat nog wat meer informatie over Bodie.
De weg naar Bodie was lang. Er was weinig te zien, maar het had wel wat. Na ongeveer twee uur kwamen we aan bij de onverharde weg die ons naar Bodie zou brengen. We dachten dat deze weg niet heel lang was, maar jeetje wat duurde het lang. Het hobbelde en bobbelde en op een gegeven moment dachten we dat er echt geen einde aan zou komen. Het was ook best een spannend stukje, want huurauto’s zijn niet verzekerd op onverharde wegen. Gelukkig zagen we uiteindelijk huisjes. Achteraf bleek ook dat er nog een andere weg is, die een stuk korter is. De auto was door deze ‘dirt road’ ook echt mega vies geworden, haha.
Bodie is een klein spookstadje waar vroeger goud is ontdek. Toen het goud op was, werd Bodie al snel een verlaten stadje. Rond de jaren 1880 was Bodie op zijn hoogtepunt, het telde toen zo’n 10.000 inwoners. Door een aantal branden is een groot deel van Bodie vergaan. De woningen en gebouwen die er nu nog staan zien er nog best goed uit. Sinds 1962 is de stad een State Historic Park.
In Bodie scheen het zonnetje, maar was het best fris. We hebben in het park langs alle huisjes gelopen en foto’s gemaakt. Het was erg leuk om te zien hoe de huizen zijn achter gelaten. Binnen zie je in veel huizen nog gewoon meubels staan, schilderijen hangen en verpakkingen van eten staan. Het was erg grappig toen er opeens een deur van zo’n huisje open ging en daar een vrouw uitkwam en Laura een beetje verschrikt omkeek. “Oh you thought it was a ghost right”, haha.
Nadat we genoeg van Bodie hadden gezien zijn we doorgereden naar Lake Tahoe. De weg hier naartoe was er één met veel heuvels en bomen. De heuvels moesten we op, én af.
Ondertussen moesten we natuurlijk ook nog wat eten, want we hadden best honger gekregen van al dat rondlopen en kijken. In het plaatjes ‘Bridgepoort’ besloten we wat te eten. We kwamen hier bij echt een typisch Amerikaans restaurant. Elk stukje muur was bedekt met een nummerbord of ander sticker/embleem achtig iets en de jukebox kon natuurlijk niet ontbreken. Hier namen we alle twee een ‘grilled chicken salad’, die we erg lekker vonden. Laura had hierbij Pineapple juice en Karin zat aan de Iced Tea, wat hier dus letterlijk koude thee is. Overigens was de Iced Tea wel met gratis re-fills.
Vanaf daar was het nog ongeveer twee uur rijden naar onze plaats van bestemming, South Lake Tahoe. We kwamen langs Mono Lake en links van ons zagen we Yosemite liggen. Het was echt zo mooi om dat alles te zien.
Aangekomen in Lake Tahoe was het even zoeken naar ons hotel. Er is hier één grote hoofdweg en het is hier zo druk. Ook is het lastig om te zien waar je af kunt slaan. Maar wow, wat is het meer mooi blauw hier!
Ons hotel is eigenlijk wel prima. We kunnen de auto voor onze kamer zetten, dat is wel makkelijk met het in en uitladen van de bagage. Het gratis ontbijt is wat minder, dus daar gaan we morgen wat anders voor verzinnen.
Omdat de tank iets minder vol zat dan gedacht, hebben we deze nog even helemaal vol gegooid. Onze grote vriend ‘TomTom’ aangezet en om 08.00 uur reden we weg uit Tonopah, op naar Bodie. Verder op in dit bericht staat nog wat meer informatie over Bodie.
De weg naar Bodie was lang. Er was weinig te zien, maar het had wel wat. Na ongeveer twee uur kwamen we aan bij de onverharde weg die ons naar Bodie zou brengen. We dachten dat deze weg niet heel lang was, maar jeetje wat duurde het lang. Het hobbelde en bobbelde en op een gegeven moment dachten we dat er echt geen einde aan zou komen. Het was ook best een spannend stukje, want huurauto’s zijn niet verzekerd op onverharde wegen. Gelukkig zagen we uiteindelijk huisjes. Achteraf bleek ook dat er nog een andere weg is, die een stuk korter is. De auto was door deze ‘dirt road’ ook echt mega vies geworden, haha.
Bodie is een klein spookstadje waar vroeger goud is ontdek. Toen het goud op was, werd Bodie al snel een verlaten stadje. Rond de jaren 1880 was Bodie op zijn hoogtepunt, het telde toen zo’n 10.000 inwoners. Door een aantal branden is een groot deel van Bodie vergaan. De woningen en gebouwen die er nu nog staan zien er nog best goed uit. Sinds 1962 is de stad een State Historic Park.
In Bodie scheen het zonnetje, maar was het best fris. We hebben in het park langs alle huisjes gelopen en foto’s gemaakt. Het was erg leuk om te zien hoe de huizen zijn achter gelaten. Binnen zie je in veel huizen nog gewoon meubels staan, schilderijen hangen en verpakkingen van eten staan. Het was erg grappig toen er opeens een deur van zo’n huisje open ging en daar een vrouw uitkwam en Laura een beetje verschrikt omkeek. “Oh you thought it was a ghost right”, haha.
Nadat we genoeg van Bodie hadden gezien zijn we doorgereden naar Lake Tahoe. De weg hier naartoe was er één met veel heuvels en bomen. De heuvels moesten we op, én af.
Ondertussen moesten we natuurlijk ook nog wat eten, want we hadden best honger gekregen van al dat rondlopen en kijken. In het plaatjes ‘Bridgepoort’ besloten we wat te eten. We kwamen hier bij echt een typisch Amerikaans restaurant. Elk stukje muur was bedekt met een nummerbord of ander sticker/embleem achtig iets en de jukebox kon natuurlijk niet ontbreken. Hier namen we alle twee een ‘grilled chicken salad’, die we erg lekker vonden. Laura had hierbij Pineapple juice en Karin zat aan de Iced Tea, wat hier dus letterlijk koude thee is. Overigens was de Iced Tea wel met gratis re-fills.
Vanaf daar was het nog ongeveer twee uur rijden naar onze plaats van bestemming, South Lake Tahoe. We kwamen langs Mono Lake en links van ons zagen we Yosemite liggen. Het was echt zo mooi om dat alles te zien.
Aangekomen in Lake Tahoe was het even zoeken naar ons hotel. Er is hier één grote hoofdweg en het is hier zo druk. Ook is het lastig om te zien waar je af kunt slaan. Maar wow, wat is het meer mooi blauw hier!
Ons hotel is eigenlijk wel prima. We kunnen de auto voor onze kamer zetten, dat is wel makkelijk met het in en uitladen van de bagage. Het gratis ontbijt is wat minder, dus daar gaan we morgen wat anders voor verzinnen.
Dag 3: Driving in the middle of nowhere
Vandaag was het tijd om onze weg te vervolgen naar Tonopah. Tonopah is een klein stadje in Nevada. Waarom naar Tonopah? Nou, euh.. het lag wel aardig op de route om spookstad Bodie te bezoeken, dus vandaar.
We waren vroeg wakker geworden, namelijk al om 04.00 uur. We hebben geprobeerd weer te gaan slapen, maar dat lukte niet meer. We zijn dus maar opgestaan, want het regende ook nog eens in Las Vegas, dat wilden wij natuurlijk niet missen. Vanuit ons hotel raam hadden we een mooi uitzicht over de stad en konden we de regen mooi bekijken. We hebben onze koffers ingepakt en rond 07.00 uur waren we eigenlijk al klaar om te gaan! Het uitchecken was zo gedaan, dus rond 07.30 zaten we in de auto.
We zijn eerst nog naar het hotel de Venetian gereden, omdat we daar volgens Laura super lekkere smoothies konden drinken. We hebben de auto in de parkeergarage van ‘Harrah’s gezet en zijn toen naar het Venetian gelopen. Eigenlijk alle winkeltjes zaten nog dicht en we konden de plek met de smoothies ook niet vinden. We zijn toen maar terug gelopen en hebben bij de Starbucks wat te drinken gehaald. Laura had een thee en ik, Karin, nam een smoothie en we namen er nog een oatmeal cookie bij. Dat alles was erg lekker.
Daarna waren we klaar om écht naar Tonopah te rijden. De snelweg er naartoe begon groot, maar werd steeds kleiner. Uiteindelijk werd het een eenbaansweg. In Beatty hebben we een tussenstop gemaakt en hebben daar geluncht. We waren bij een tentje naar binnen gelopen wat er eigenlijk niet zo heel leuk uitzag, maar het eten wat lekker. Omdat we eigenlijk niet zo’n trek hadden, maar toch wat moeten eten, hebben we een portie gedeeld. We namen ‘”The Bobbie”, een zelf gebakken ‘french bread’ met kalkoen en cranberrysaus en hierbij zat een zakje naturel chips, wat hier in een geel zakje zit. Als ‘toetje’ kregen we er ook nog een stuk citroentaart bij.
Na deze lunch ging Karin de rest van de route rijden. Onderweg genoten we van alles wat we tegen kwamen, dit was niet veel maar juist dat was er gaaf. Snap je..? Rond 15.00 uur kwamen we aan in Tonopah en hebben we getankt. Dat tanken ga ik, Karin, Laura nog leren :-P. De auto had wat dorst, dus hadden we er voor precies $30,- ingegooid (Karin is erg goed in het precies tanken) en daarmee zat de tank bijna vol.
Na het tanken zijn we naar het hotel gegaan, wat zo’n beetje de levendigste plek in Tonopah is. Bij het inchecken mag je aan een soort draaibare zandlopen draaien, waar drie dobbelstenen in zitten. Als de drie dobbelstenen op hetzelfde cijfer staan, krijg je de kamer gratis. Laura draaide, maar helaas, geen gratis kamer. Ook Karin mocht nog draaien, maar helaas: maar twee dezelfde cijfers. We hebben de koffers uit de auto gehaald en gelijk maar gekeken of we internet hadden, maar helaas was het internet in het hotel kapot.
We zijn boodschappen gaan doen bij de grocerystore die naast het hotel zit. Voor Laura’s nachtrust heb ik voor mij wat anti verkoudheidspillen gehaald en neusspray. Ik ben namelijk mega verkouden, neus zit verstopt, keel doet pijn en mijn oren beginnen ook dicht te zitten. Ook hebben we nog een lading water gehaald, we hadden namelijk al 24 liter water opgedronken! Verder heeft Karin de hele voorraad van anti-slip haarelastiekjes opgekocht.
Na de boodschappen zijn we Tonopah doorgereden, maar bijna alle winkels waren dicht, gesloten, opgedoekt of verlaten. Wel hebben we het Clownmotel gevonden, waar we wat foto’s van gemaakt hebben. De foto’s volgen nog als we een wat betere internet verbinding hebben!
Vandaag hebben we bij de McDonnalds avond gegeten, maar ook dit keer konden we het eten niet op.
We waren vroeg wakker geworden, namelijk al om 04.00 uur. We hebben geprobeerd weer te gaan slapen, maar dat lukte niet meer. We zijn dus maar opgestaan, want het regende ook nog eens in Las Vegas, dat wilden wij natuurlijk niet missen. Vanuit ons hotel raam hadden we een mooi uitzicht over de stad en konden we de regen mooi bekijken. We hebben onze koffers ingepakt en rond 07.00 uur waren we eigenlijk al klaar om te gaan! Het uitchecken was zo gedaan, dus rond 07.30 zaten we in de auto.
We zijn eerst nog naar het hotel de Venetian gereden, omdat we daar volgens Laura super lekkere smoothies konden drinken. We hebben de auto in de parkeergarage van ‘Harrah’s gezet en zijn toen naar het Venetian gelopen. Eigenlijk alle winkeltjes zaten nog dicht en we konden de plek met de smoothies ook niet vinden. We zijn toen maar terug gelopen en hebben bij de Starbucks wat te drinken gehaald. Laura had een thee en ik, Karin, nam een smoothie en we namen er nog een oatmeal cookie bij. Dat alles was erg lekker.
Daarna waren we klaar om écht naar Tonopah te rijden. De snelweg er naartoe begon groot, maar werd steeds kleiner. Uiteindelijk werd het een eenbaansweg. In Beatty hebben we een tussenstop gemaakt en hebben daar geluncht. We waren bij een tentje naar binnen gelopen wat er eigenlijk niet zo heel leuk uitzag, maar het eten wat lekker. Omdat we eigenlijk niet zo’n trek hadden, maar toch wat moeten eten, hebben we een portie gedeeld. We namen ‘”The Bobbie”, een zelf gebakken ‘french bread’ met kalkoen en cranberrysaus en hierbij zat een zakje naturel chips, wat hier in een geel zakje zit. Als ‘toetje’ kregen we er ook nog een stuk citroentaart bij.
Na deze lunch ging Karin de rest van de route rijden. Onderweg genoten we van alles wat we tegen kwamen, dit was niet veel maar juist dat was er gaaf. Snap je..? Rond 15.00 uur kwamen we aan in Tonopah en hebben we getankt. Dat tanken ga ik, Karin, Laura nog leren :-P. De auto had wat dorst, dus hadden we er voor precies $30,- ingegooid (Karin is erg goed in het precies tanken) en daarmee zat de tank bijna vol.
Na het tanken zijn we naar het hotel gegaan, wat zo’n beetje de levendigste plek in Tonopah is. Bij het inchecken mag je aan een soort draaibare zandlopen draaien, waar drie dobbelstenen in zitten. Als de drie dobbelstenen op hetzelfde cijfer staan, krijg je de kamer gratis. Laura draaide, maar helaas, geen gratis kamer. Ook Karin mocht nog draaien, maar helaas: maar twee dezelfde cijfers. We hebben de koffers uit de auto gehaald en gelijk maar gekeken of we internet hadden, maar helaas was het internet in het hotel kapot.
We zijn boodschappen gaan doen bij de grocerystore die naast het hotel zit. Voor Laura’s nachtrust heb ik voor mij wat anti verkoudheidspillen gehaald en neusspray. Ik ben namelijk mega verkouden, neus zit verstopt, keel doet pijn en mijn oren beginnen ook dicht te zitten. Ook hebben we nog een lading water gehaald, we hadden namelijk al 24 liter water opgedronken! Verder heeft Karin de hele voorraad van anti-slip haarelastiekjes opgekocht.
Na de boodschappen zijn we Tonopah doorgereden, maar bijna alle winkels waren dicht, gesloten, opgedoekt of verlaten. Wel hebben we het Clownmotel gevonden, waar we wat foto’s van gemaakt hebben. De foto’s volgen nog als we een wat betere internet verbinding hebben!
Vandaag hebben we bij de McDonnalds avond gegeten, maar ook dit keer konden we het eten niet op.
dinsdag 10 augustus 2010
Walmart, muffins en The Strip
Natuurlijk niet raar dat we vannacht om 3 uur wakker lagen... even wat geschreven en gelezen en toen weer beetje verder geslapen.
Om half 7 zijn we eruit gegaan en hebben onze croissantjes met jam op gegeten. Toen was onze volgende missie: een koelbox! Deze gingen we halen bij de Walmart. Hier hebben we nog een tijdje rondgelopen en wat een spullen hebben ze daar allemaal zeg! Ook hebben we nog wat te drinken en snackjes ingeslagen. Daarna hebben we bij een breakfast/lunch café lekker thee gedronken – Karin een ice tea – met een overheerlijke blueberry muffin, die echt mega groot was. Ze hadden bij dit café ook een mooie actie: koop drie muffins en krijg er drie gratis! Dus we hebben nog één muffin erbij gekocht en nog drie andere gratis erbij gekozen. – twee chocolade en twee blueberry-.
Toen hebben we de spullen terug gebracht naar het hotel en zijn daarna naar de Strip gereden. Eerst hebben we ‘even’ de hele boulevard afgereden en uiteindelijk de auto bij het MGM hotel geparkeerd. Daar hebben we de leeuwen bekeken en zijn toen verder gelopen op de Strip. Als lunch aten we een soort wrapje, waarschijnlijk was het iets Mexicaans ofzo. Alleen mèn wat waren we moe! Na een tijd gelopen te hebben, kregen we last van pijntjes in de benen, dus besloten we maar om terug te gaan. Hierdoor helaas wel het Venetian overgeslagen, want dat was te ver lopen.
In hotel hebben we een beetje uitgerust en toen zijn we nog naar Fremont Street gelopen, wat vlakbij ons hotel ligt. We moesten nog wel wat eten, dus hebben we een pizza gehaald en deze op de hotelkamer opgegeten. Allebei konden we de pizza niet op, dus hebben we de restanten gedumpt in een prullenbak op de gang. We wilden zelf niet die etensgeuren op de hotelkamer hebben, hahaha.
Het is zo leuk dat iedereen hier aan ons vraagt waar we vandaan komen, en dan die reactie als je dan zegt ‘The Netherlands’ . Waar we de pizza haalde zei die man “I hate The Netherlands, I lost a lot of money with the WC Soccer”. Hij had zo gehoopt dat ze zouden winnen, haha.
We vermaken ons hier érg goed!
Om half 7 zijn we eruit gegaan en hebben onze croissantjes met jam op gegeten. Toen was onze volgende missie: een koelbox! Deze gingen we halen bij de Walmart. Hier hebben we nog een tijdje rondgelopen en wat een spullen hebben ze daar allemaal zeg! Ook hebben we nog wat te drinken en snackjes ingeslagen. Daarna hebben we bij een breakfast/lunch café lekker thee gedronken – Karin een ice tea – met een overheerlijke blueberry muffin, die echt mega groot was. Ze hadden bij dit café ook een mooie actie: koop drie muffins en krijg er drie gratis! Dus we hebben nog één muffin erbij gekocht en nog drie andere gratis erbij gekozen. – twee chocolade en twee blueberry-.
Toen hebben we de spullen terug gebracht naar het hotel en zijn daarna naar de Strip gereden. Eerst hebben we ‘even’ de hele boulevard afgereden en uiteindelijk de auto bij het MGM hotel geparkeerd. Daar hebben we de leeuwen bekeken en zijn toen verder gelopen op de Strip. Als lunch aten we een soort wrapje, waarschijnlijk was het iets Mexicaans ofzo. Alleen mèn wat waren we moe! Na een tijd gelopen te hebben, kregen we last van pijntjes in de benen, dus besloten we maar om terug te gaan. Hierdoor helaas wel het Venetian overgeslagen, want dat was te ver lopen.
In hotel hebben we een beetje uitgerust en toen zijn we nog naar Fremont Street gelopen, wat vlakbij ons hotel ligt. We moesten nog wel wat eten, dus hebben we een pizza gehaald en deze op de hotelkamer opgegeten. Allebei konden we de pizza niet op, dus hebben we de restanten gedumpt in een prullenbak op de gang. We wilden zelf niet die etensgeuren op de hotelkamer hebben, hahaha.
Het is zo leuk dat iedereen hier aan ons vraagt waar we vandaan komen, en dan die reactie als je dan zegt ‘The Netherlands’ . Waar we de pizza haalde zei die man “I hate The Netherlands, I lost a lot of money with the WC Soccer”. Hij had zo gehoopt dat ze zouden winnen, haha.
We vermaken ons hier érg goed!
Reisdag - We're flying high into the sky
Daar stonden we dan om 8.15 uur op Schiphol bij de balie van United Airlines. We konden als een van de eerste onze koffers afgeven, nog gevraagd of er iets aan onze plaatsen gedaan konden worden, maar daar moesten we voor betalen, dus maar niet gedaan.
Toen de Paps en Mams van Laura gedag gezegd en door de douane. Daarna nog beetje rondgelopen overal. Alle twee even een tijdschriftje gekocht met onze creditcard, waar we goed op tijd mee waren om te checken of de pincodes werkten ;). Deze deden het gelukkig dus dat was mooi. Nog even wat thee gedronken in een theekop bij een Hollands gebeuren en daarna naar de gate. Hier waren ze al aan het boarden, dus we konden aansluiten in de rij. Dit ging allemaal in drie gedeeltes. Eerst moest je je paspoort afgeven aan een mannetje, we moesten bij een tafeltje gaan staan ondertussen controleert hij de paspoorten en toen kwam die terug: ‘Zo, en wat gaan jullie doen? Antwoord: Op vakantie! En nog even een uitlegje waarheen. Die man weer “oke... en waarom ga je daarheen?” Wij weer uitleggen. Oke.. en toen vroeg hij nog of we wat mee namen voor cadeautjes voor andere mensen. Toen mochten we doorlopen naar de security check. Onze tassen op de band, wij zelf door het poortje en daarna nog gefouilleerd. We zagen wel de bodyscan staan, maar daar zag ik niemand doorheen gaan. Ook naar de vloeistoffen werd eigenlijk helemaal niet gekeken. Nog even en toen konden we het vliegtuig in.
In het vliegtuig vielen de plaatsen echt heel erg mee. We zaten helemaal vooraan en dat was eigenlijk perfect. Geen stoel voor je die na vijf minuten op 10 cm afstand van je zit ;) en we konden onze voeten lekker tegen de muur aanzetten. De schermpjes zaten dan in de armleuning, net als het tafeltje. Het aanbod van films was wel erg slecht, maar gelukkig vermaakten we ons goed met de Nintendo ds, muziekje, de Quest en wat puzzellen. De vlucht konden we wel volgen op het schermpje en het ging toch best snel.
Als eten kregen we als eerste een snack met een zakje pretzels. Daarna kwam de lunch. We namen alle twee pasta, ik weet alleen niet wat ik precies heb gegeten... het smaakte oké maar kon het niet definiëren wat het was. Daarbij zat ook nog een salade, een broodje en een mini appelkruimeltaartje. Later nog een keer een snack met een toblerone en koekje. Voor het landen kregen we nog een gezellig zakje met chips, kitkat en een broodje met een mega dikke laag boter, dikke ham en dikke kaas. Deze heeft Laura overgeslagen, want ze vond dat het er niet zo geweldig uitzien.
Naast ons in het vliegtuig zat een meisje uit Bulgarije, waar we even mee hebben gepraat. Ze ging naar een festival als een of andere vertegenwoordiger in Chigago. Ze nodigde ons daar zelfs voor uit, alleen dat ging natuurlijk niet omdat wij op doorreis waren.
Toen we eindelijk geland waren op Chigago O’hare ging het echt heel snel. Bij de douane hebben we ook nog moeten uitleggen wat we gingen doen, alle vingerafdrukken moeten geven en er werd een foto gemaakt. Daarna door naar de bagageband, waar onze koffers precies tegelijk met ons eraan kwamen en deze waren binnen vijf minuten ook alweer ingeleverd, zodat ze op het volgende vliegtuig geladen konden worden. Dit alles heeft in totaal misschien een half uurtje geduurd.
Daarna zijn we doorgelopen naar onze terminal, waar we nog door een heel leuk gedeelte met lichtjes kwamen. Hierna moesten we ook nog door de security check, waar we hier ook onze schoenen uit moesten doen. Karin’s koffer werd er nog even tussen uitgehaald en extra gecontroleerd op drugs en toen konden we even uitrusten. We hadden het echt heel warm, dus hebben we bij de Starbucks lekker een koude limonade gedronken.
Toen we er de tijd voor hadden, hebben we nog even wat dollars gepind en toen konden we ook alweer boarden voor de vlucht naar Las Vegas. Dit was wel een kleiner vliegtuig en zat ook wat krapper. Hier kregen we niks meer te eten, alleen wat te drinken. We zaten dit keer bij het raampje en kwamen over hele mooie gebieden tijdens de vlucht, dus dat was wel heel mooi.
Iets eerder dan gepland landden we uiteindelijk in Lasssss Vegassssss! Om onze koffers op te halen moesten we eerst met een treintje daarheen, dit ging wel snel. De koffers deden er wel wat langer over dan wij, maar ze waren er gelukkig wel! Toen gingen we op weg naar het autoverhuur met weer een andere bus. In het vliegtuig hoorde we al dat het 40 graden was en toen we buiten kwamen voelde het echt als een föhn die op je stond, haha.
Bij de autoverhuur was het rustig en konden we ook meteen doorlopen. Die vrouw wilde ons nog een extra verzekering aansmeren, maar dat hebben we niet gedaan. Tot grote ergernis van haar, want ze werd er heel chagrijnig door.
Bij de garage aangekomen was de rij met standard SUV leeg! Die man ging bellen of er beneden nog wat klaar stond en een paar minuten later kwam er iets aanrijden. Het was een Ford Edge. Wel groter dan een standard SUV, maar dat kon dus niet anders. Foto volgt uiteraard nog ;) Oh, en wij vonden die grotere auto hélémaal niet erg.
TomTom gepakt en toen ging Laura rijden. We besloten om eerst even een supermarkt op te zoeken, want we moesten water hebben! En ja... daar reden we dan op een 6-baans snelweg in Las Vegas, het was rond 6 uur dus ook nog behoorlijk druk, maar het ging eigenlijk wel heel goed. We zijn bij een Albertson water gaan halen en hebben nog wat eten voor morgenochtend gekocht. Toen gingen we op weg naar het hotel. We waren eigenlijk wel heel blij dat we die TomTom hadden, want die werkt echt goed! Bij het hotel moesten we de parkeergarage in, waar we nog wel snel een plekje vonden. Gelukkig zijn die parkeergarages hier wat groter dan in NL ;) Bij het inchecken kregen we nog een upgrade omdat de kamer die wij geboekt hadden niet meer beschikbaar was. Heel vervelend natuurlijk.
We zijn toen eigenlijk meteen gaan slapen. Het was namelijk al 21.00 uur Amerikaanse tijd, dus we waren al meer dan 24 uur op en echt heel moe.
Toen de Paps en Mams van Laura gedag gezegd en door de douane. Daarna nog beetje rondgelopen overal. Alle twee even een tijdschriftje gekocht met onze creditcard, waar we goed op tijd mee waren om te checken of de pincodes werkten ;). Deze deden het gelukkig dus dat was mooi. Nog even wat thee gedronken in een theekop bij een Hollands gebeuren en daarna naar de gate. Hier waren ze al aan het boarden, dus we konden aansluiten in de rij. Dit ging allemaal in drie gedeeltes. Eerst moest je je paspoort afgeven aan een mannetje, we moesten bij een tafeltje gaan staan ondertussen controleert hij de paspoorten en toen kwam die terug: ‘Zo, en wat gaan jullie doen? Antwoord: Op vakantie! En nog even een uitlegje waarheen. Die man weer “oke... en waarom ga je daarheen?” Wij weer uitleggen. Oke.. en toen vroeg hij nog of we wat mee namen voor cadeautjes voor andere mensen. Toen mochten we doorlopen naar de security check. Onze tassen op de band, wij zelf door het poortje en daarna nog gefouilleerd. We zagen wel de bodyscan staan, maar daar zag ik niemand doorheen gaan. Ook naar de vloeistoffen werd eigenlijk helemaal niet gekeken. Nog even en toen konden we het vliegtuig in.
In het vliegtuig vielen de plaatsen echt heel erg mee. We zaten helemaal vooraan en dat was eigenlijk perfect. Geen stoel voor je die na vijf minuten op 10 cm afstand van je zit ;) en we konden onze voeten lekker tegen de muur aanzetten. De schermpjes zaten dan in de armleuning, net als het tafeltje. Het aanbod van films was wel erg slecht, maar gelukkig vermaakten we ons goed met de Nintendo ds, muziekje, de Quest en wat puzzellen. De vlucht konden we wel volgen op het schermpje en het ging toch best snel.
Als eten kregen we als eerste een snack met een zakje pretzels. Daarna kwam de lunch. We namen alle twee pasta, ik weet alleen niet wat ik precies heb gegeten... het smaakte oké maar kon het niet definiëren wat het was. Daarbij zat ook nog een salade, een broodje en een mini appelkruimeltaartje. Later nog een keer een snack met een toblerone en koekje. Voor het landen kregen we nog een gezellig zakje met chips, kitkat en een broodje met een mega dikke laag boter, dikke ham en dikke kaas. Deze heeft Laura overgeslagen, want ze vond dat het er niet zo geweldig uitzien.
Naast ons in het vliegtuig zat een meisje uit Bulgarije, waar we even mee hebben gepraat. Ze ging naar een festival als een of andere vertegenwoordiger in Chigago. Ze nodigde ons daar zelfs voor uit, alleen dat ging natuurlijk niet omdat wij op doorreis waren.
Toen we eindelijk geland waren op Chigago O’hare ging het echt heel snel. Bij de douane hebben we ook nog moeten uitleggen wat we gingen doen, alle vingerafdrukken moeten geven en er werd een foto gemaakt. Daarna door naar de bagageband, waar onze koffers precies tegelijk met ons eraan kwamen en deze waren binnen vijf minuten ook alweer ingeleverd, zodat ze op het volgende vliegtuig geladen konden worden. Dit alles heeft in totaal misschien een half uurtje geduurd.
Daarna zijn we doorgelopen naar onze terminal, waar we nog door een heel leuk gedeelte met lichtjes kwamen. Hierna moesten we ook nog door de security check, waar we hier ook onze schoenen uit moesten doen. Karin’s koffer werd er nog even tussen uitgehaald en extra gecontroleerd op drugs en toen konden we even uitrusten. We hadden het echt heel warm, dus hebben we bij de Starbucks lekker een koude limonade gedronken.
Toen we er de tijd voor hadden, hebben we nog even wat dollars gepind en toen konden we ook alweer boarden voor de vlucht naar Las Vegas. Dit was wel een kleiner vliegtuig en zat ook wat krapper. Hier kregen we niks meer te eten, alleen wat te drinken. We zaten dit keer bij het raampje en kwamen over hele mooie gebieden tijdens de vlucht, dus dat was wel heel mooi.
Iets eerder dan gepland landden we uiteindelijk in Lasssss Vegassssss! Om onze koffers op te halen moesten we eerst met een treintje daarheen, dit ging wel snel. De koffers deden er wel wat langer over dan wij, maar ze waren er gelukkig wel! Toen gingen we op weg naar het autoverhuur met weer een andere bus. In het vliegtuig hoorde we al dat het 40 graden was en toen we buiten kwamen voelde het echt als een föhn die op je stond, haha.
Bij de autoverhuur was het rustig en konden we ook meteen doorlopen. Die vrouw wilde ons nog een extra verzekering aansmeren, maar dat hebben we niet gedaan. Tot grote ergernis van haar, want ze werd er heel chagrijnig door.
Bij de garage aangekomen was de rij met standard SUV leeg! Die man ging bellen of er beneden nog wat klaar stond en een paar minuten later kwam er iets aanrijden. Het was een Ford Edge. Wel groter dan een standard SUV, maar dat kon dus niet anders. Foto volgt uiteraard nog ;) Oh, en wij vonden die grotere auto hélémaal niet erg.
TomTom gepakt en toen ging Laura rijden. We besloten om eerst even een supermarkt op te zoeken, want we moesten water hebben! En ja... daar reden we dan op een 6-baans snelweg in Las Vegas, het was rond 6 uur dus ook nog behoorlijk druk, maar het ging eigenlijk wel heel goed. We zijn bij een Albertson water gaan halen en hebben nog wat eten voor morgenochtend gekocht. Toen gingen we op weg naar het hotel. We waren eigenlijk wel heel blij dat we die TomTom hadden, want die werkt echt goed! Bij het hotel moesten we de parkeergarage in, waar we nog wel snel een plekje vonden. Gelukkig zijn die parkeergarages hier wat groter dan in NL ;) Bij het inchecken kregen we nog een upgrade omdat de kamer die wij geboekt hadden niet meer beschikbaar was. Heel vervelend natuurlijk.
We zijn toen eigenlijk meteen gaan slapen. Het was namelijk al 21.00 uur Amerikaanse tijd, dus we waren al meer dan 24 uur op en echt heel moe.
donderdag 5 augustus 2010
Net zoals Laura in het bericht hieronder al zei, is het een gek idee om morgen eindelijk te gaan. Het is nog steeds een beetje onwerkelijk!
Vanochtend heb ik ons ingecheckt via de website van United Airlines en mijn koffer staat zo goed als klaar. Met koffers/tassen inpakken heb ik eigenlijk nooit problemen, hij zit nu ook nog lang niet voor de helft vol. Je weet alleen natuurlijk niet hoe groot de koffer is ;-)
Morgenochtend rond 07.00 uur begint onze reis met de autorit naar Schiphol. Het volgende bericht komt naar alle waarschijnlijkheid vanuit Amerika!
Vanochtend heb ik ons ingecheckt via de website van United Airlines en mijn koffer staat zo goed als klaar. Met koffers/tassen inpakken heb ik eigenlijk nooit problemen, hij zit nu ook nog lang niet voor de helft vol. Je weet alleen natuurlijk niet hoe groot de koffer is ;-)
Morgenochtend rond 07.00 uur begint onze reis met de autorit naar Schiphol. Het volgende bericht komt naar alle waarschijnlijkheid vanuit Amerika!
Bijna opweg...
Spannend! Morgen vertrekken we! Na een jaar bijna elke dag met de reis bezig te zijn gaan we nu echt. Eigenlijk wel een beetje raar idee maar we hebben er zeker zin in.
Alle voorbereidingen zijn gedaan en eigenlijk ben ik er ook al helemaal klaar voor. Vandaag moet ik nog werken maar mijn koffer staat al klaar voor vertrek! Koffers inpakken vind ik altijd erg leuk om te doen, zeker als je naar Amerika gaat want dan moet je hem zo praktisch mogelijk in te pakken omdat je ook veel mee terug wilt nemen :). Ook Karin's koffer staat zo goed als klaar.
Van mijn ouders mag ik de TomTom meenemen dus die ben ik nog een beetje aan het uitvogelen. Best ingewikkelde gevallen zeg... Maar hopelijk heel handig! We nemen ook nog gewoon een kaart mee dus de kans dat we verdwalen is zeer klein.
Verder houden we jullie gezellig op de hoogte van ons avontuur! En wel reacties achterlaten he! :D
Alle voorbereidingen zijn gedaan en eigenlijk ben ik er ook al helemaal klaar voor. Vandaag moet ik nog werken maar mijn koffer staat al klaar voor vertrek! Koffers inpakken vind ik altijd erg leuk om te doen, zeker als je naar Amerika gaat want dan moet je hem zo praktisch mogelijk in te pakken omdat je ook veel mee terug wilt nemen :). Ook Karin's koffer staat zo goed als klaar.
Van mijn ouders mag ik de TomTom meenemen dus die ben ik nog een beetje aan het uitvogelen. Best ingewikkelde gevallen zeg... Maar hopelijk heel handig! We nemen ook nog gewoon een kaart mee dus de kans dat we verdwalen is zeer klein.
Verder houden we jullie gezellig op de hoogte van ons avontuur! En wel reacties achterlaten he! :D
Abonneren op:
Posts (Atom)